Dankbaar
Zoals je wellicht weet verloor ik 2.5 jaar geleden mijn vader na een ziekbed van 5 weken. (Meer weten? lees mijn blog: Van scheiding naar Stiefmoederparadijs)
Ik was net met mijn toenmalige partner en onze dochter verhuisd naar een andere woonplaats. Toen heb ik heel intens ervaren hoe belangrijk het (in ieder geval voor mij) is om de aandacht, liefde en betrokkenheid van de omgeving te ervaren als je zoiets heftigs meemaakt.
Helaas hebben mijn dochter en ik opnieuw iemand verloren. De vader van mijn dochter (mijn ex-partner) is vorige week overleden d.mv. euthanasie.(luister ook de podcast serie De euthanasie van mijn ex-partner)
Opnieuw heb ik ervaren hoe enorm helpend en waardevol het is dat mensen (familie, vrienden, school, werk, sport, buurt, professionals) laten blijken dat ze aan je denken. We hebben kaartjes, kadootjes, appjes, mailtjes, bezoekjes etc. ontvangen. Ik zal proberen te duiden waarom het helpend is voor mij en ook voor mijn dochter:
Ik voel me niet of veel minder alleen
Ik voel en zie dat mensen meeleven en aan ons denken
Alle verrassingen via de brievenbus, voordeur etc laten ons glimlachen 😀
We kunnen ons verhaal kwijt en ook dat is echt belangrijk
Soms heb ik de neiging om te veel te relativeren. Door de aandacht en uitspraken van anderen, realiseer ik me dat dit inderdaad heftige shit is ☺️
Voor mijn dochter geldt dat ze de aandacht (live) soms wat ongemakkelijk vindt. Ze wil niet in de belangstelling staan. Maar ik zie haar ook blij zijn, ontroerd zijn en ik hoor haar zeggen ‘wat lief he mam’.
Conclusie 😉
Laat iets van je horen als iemand in je omgeving iets heftigs meemaakt. Dit hoeft zeker niet groots. Een kaartje met ‘ik denk aan je’ is al heel fijn. In mijn ogen is de moeite klein en het resultaat heel groot ❤️ En juist voor de mensen die het moeilijk, ingewikkeld en spannend vinden, doe het! Er gebeurt niks engs en je geeft iets heel moois. Nou dat was de preek van de week 😬
En door….
Trots
Een ander gevoel dat ik zeker ervaar. Trots op hoe we (Jolijn, Ilse (van In je hart) Marlies (zorgpunt Rikkerink), de zussen van mijn ex-partner en mijn ex-partner) het proces richting de euthanasie en de uitvaart hebben vormgegeven. Met daarbij continue het welzijn van Jolijn voor ogen. We hebben begeleiding voor haar en ons gezocht, want tja dit is ook nieuw voor ons (een kind dat haar vader op jonge leeftijd verliest door euthanasie).
We hebben met elkaar ervoor gezocht dat Jolijn de boodschap m.b.t. de euthanasie zo zorgvuldig mogelijk kreeg (haar vader en ik waren hier beide bij aanwezig) En ik ben trots en dankbaar dat dit rustig en harmonieus verliep. We hebben er met elkaar voor gezorgd dat Jolijn haar vader veel kon zien in de laatste 3 weken van zijn leven. De zussen hebben een prachtige uitvaart verzorgd, waarbij ze mij continue hebben betrokken. Keer op keer was de vraag ‘Is dit goed en juist voor Jolijn’?
Dat mijn ex-partner en ik niet meer samen zijn en zijn zussen zijn dus mijn ex-schoonzussen. Dit maakt het extra vreemd en soms ook lastig. Dus echt trots op wat we hebben neergezet.
Daarnaast heb ik een relatie met Gert en heeft hij twee kinderen. Ook dit is een bijzondere kant van het verhaal. Ik ben ook heel trots op Gert en mezelf. In de drie weken dat Jolijn veel bij haar vader was, was ik veel bij hem. Dan was ik nl. bij haar in de buurt. Voor mij waren deze weken heel intens en daar krijgt hij natuurlijk wat van mee. Gelukkig zijn we goed in contact gebleven en hebben we veel gepraat over hoe het voor ons was en hoe het voor ons beide goed bleef voelen.
Wat helpt jou als je iets intens meemaakt?
Lieve groet,
Marieke❤️
