Ik ben iemand die niet snel huilt….. Ik krijg hier ook wel eens opmerkingen over. ‘Voel jij wel iets?’ En in het verleden kon mij dat onzeker maken. Is het raar dat ik niet huil, voel ik dan inderdaad niets??
Nee, dat was het niet, ik voel van alles! 🙈 Ik ben het zelf eens gaan opzoeken. Wat zeggen de onderzoeken over huilen? Toen kwam ik tegen dat het deels ook genetisch bepaalt is, nou daar kan ik wel wat mee 😀. De ene persoon huilt gewoon veel sneller dan de ander. Daarnaast heb je natuurlijk ook nog omgeving en nee, in mijn gezin van herkomst huilen we allemaal niet zo snel.
Maar goed vandaag voelde het anders….. De tranen zaten iets (heel iets 😉) hoger.
Ik had vannacht een dikke nachtmerrie en werd beroerd wakker. Dat begon al goed.
En toen ging mijn lieve dochter weer voor het eerst naar school na het overlijden en de uitvaart van haar vader (luister ook de podcast serie De euthanasie van mijn ex-partner) In deze podcast serie deel ik hoe ik de weken vanaf dat mijn dochter wist van de a.s. euthanasie tot aan de uitvaart, heb ervaren.
Ze liep net als altijd de deur uit en het raakte me. Ik kan niet goed duiden waarom, maar het was zo’n bizarre tijd en het voelde alsof we nu weer over gaan tot de orde van de dag….Enerzijds super fijn dat we weer regelmaat en structuur krijgen, anderzijds maak ik me natuurlijk zorgen om haar.
Effe op insta…en daar las ik het verhaal van Jeannette over ouderverstoting, poeh dat blijf ik zo heftig vinden voor de kinderen en de ouder die verstoten wordt (en de familie etc). Daar kwamen de tranen weer. Dit verhaal las ik op het platform bonus_moeders.
Toen zat ik in de auto naar Saxion. Ik mocht supervisie gaan geven (dat zijn activiteiten op de hogeschool die wel doorgaan). En ik was ontroerd, omdat ik zo blij was dat ik deze groep in het echt kon zien. We hadden een rommelige start en ik was zo blij voor hen en mezelf dat we op Saxion elkaar konden treffen. Vervolgens was ik weer ontroerd tijdens de supervisie. Nou moet ik bekennen dat ik van krachtige vrouwen, nogal snel ontroerd raak. Het ontroerde mij hoe zij vertelden over hoe zij C ervaren en wat het met hen doet. Ze vinden het lastig dat het continue wisselt wat wel en niet mag, dat ze weinig mensen zien. Als je ouders hebt die kwetsbaar zijn of een opa of oma, sluit je jezelf dan op? Of maak je toch maar de keuze om wel naar school, stage of vriendinnen te gaan.
Ook deden we een kleine oefening met foto’s. In de supervisie maak ik wel eens gebruik van foto kaarten. Ik legde zo’n 50 kaarten met afbeelding op tafel en we pakten allemaal een kaart die symbool stond voor wat we ons zelf toewensen in 2022. Wow! Mooi hoe snel mijn studenten dit helder hadden. Zelf koos ik een foto die voor mij verbinding symboliseerde. Mijn streven is al enige tijd om echt te verbinden met anderen (privé, Saxion en in mijn praktijk). Oprecht echt contact. Waarbij we echt luisteren en geïnteresseerd zijn in de ander. Dus niet met mijn gedachten bij het boodschappenlijstje dat nog gemaakt moet worden 😊
Aan het eind van de middag een online nieuwjaarsbijeenkomst. Mijn directeur sloot af met de oproep om vooral in verbinding te blijven….. En hij benoemde dat dit inderdaad soms wat moeite kost van uit huis. Oei….Dat was mijn plan, maar ik realiseerde me dat ik dat naar mijn collega’s ook echt nog wel meer kan doen. Te gauw ga ik ook door in de waan van de dag….
Huil jij snel?
Wat ontroerd jou?
Lieve groet,
Marieke❤️
