Ik had van te voren geloof ik wel globaal ideeën over mijn rol in onze situatie. Maar ja, dat kan je allemaal wel bedenken, maar de dynamiek tussen ons vijven maakt dat dat toch anders loopt.
Mijn stiefkinderen zijn 6 en bijna 4 en ik vraag me soms af wie zij denken wie wij zijn 😂. En dan bedoel ik mijn dochter Jolijn en ik. Wij wonen niet samen (Gert en ik) dus we zien elkaar niet alle dagen en vormen ook geen gezin dat met elkaar in een huis woont. Zij zijn bijvoorbeeld nog niet bezig met termen als verkering, dus dat hun vader verkering 😉 heeft met mij, beseffen zij denk ik niet. Wij vallen ze bewust ook niet te veel lastig met termen als, dat is je stiefzus of jij bent mijn stiefzoon. Maar goed misschien hebben ze veel meer door dan ik denk 😀. Dat er een vrouw naast hun vader slaapt en dat dat altijd dezelfde is (tenminste dat idee heb ik wel 😉), zal toch een bepaalt beeld geven.
Maar waar ik naartoe wil is het volgende. Je rol ontstaat in de dynamiek van je gezin. Dit ontstaat door overtuigingen en ideeën die je hebt. Overtuigingen vanuit je gezin van herkomst, maar ook overtuigingen op basis van ideeën uit de samenleving. Als stiefmoeder of stiefvader voel je soms toch meer druk om je te bewijzen. Je rol vormt zich ook door wat de andere gezinsleden verwachten van jou en welke signalen ze daarover afgeven. Wellicht verwacht jouw partner dat jij het meest voor de kinderen zorgt en dat hij nu weer meer kan gaan werken (een wat traditionele gedachte wat mij betreft 😬).
Over het algemeen zijn mannen wat nuchterder en laten zij het wat meer ontstaan. De vrouwen daarentegen trappen in de valkuil om te gaan zorgen. En waar het mij omgaat is dat je op een bepaalt moment denkt ‘ok, waar ben ik in beland? Wil ik de rol eigenlijk wel die ik heb? Past die bij mij? Word ik er gelukkiger van en een leuker mens?’ Als het antwoord een paar keer nee is, dan is het zaak om opnieuw voor jezelf en met je partner te kijken naar jullie situatie en ieders rol in het geheel. Vaak als je je rol bijstelt en misschien ook wel die van anderen, wordt het alleen maar leuker en relaxter.
Welke rol heb jij?
Ben je tevreden en blij met je rol? Of zijn er dingen die je anders wil?
Meer weten over het samengestelde gezin lees mijn GRATIS e-book Eerste Hulp Bij je Stiefgezin
Lieve groet,
Marieke ❤️
Hoi ik zie de partner van mijn moeder echt als haar vriend en haar keus.
In mijn leven speelt hij verder geen grote rol ( ik was al 18 toen ik hem leerde kennen)
Mijn moeder is gelukkig met hem ,dus prima.
Zelf voel ik geen verdere klik.
Ook toen onze zoon geboren werd werd hij geen opa in mijn ogen.
Hij maakt mijn moeder gelukkig maar een vader heb ik al. Heb ook geen behoefte als hij zich deze rol had toegeëigend.
Geen normale omgang met geen verdere verplichtingen.
Hallo, Bedankt voor je reactie, waardevol! Fijn dat je het op je eigen manier kan doen! Heel veel geluk 🙂
Ik heb mezelf nooit wat voor n vorm v moeder gevoeld; ik was gewoon de vriendin van hun vader, die aanwezig was als zij om de weekeinden ook daar waren. Überhaupt vind ik, dat je jezelf niet meer als dat moet voelen/op moet leggen,als je de kinderen van je partner zo weinig ziet. Denk dat dat de valkuil van vele vrouwen is..
Je hoeft ook niet gelijk dikke vrienden te worden; het is elkaar langzaam aan leren kennen v beide kanten, dat hoeft niet gehaast of aangedikt. Dat vind vanzelf een weg denk ik?
Inmiddels 5 jaar later,wonen we een jaar samen en zijn we 4 mnd getrouwd. En nog steeds voel ik mezelf geen stiefmoeder oid, terwijl ik dat officieel dan nu wel ben.
Hallo, Mooi gezegd en waardevolle bijdrage bedankt! Heel veel geluk! Lieve groet Marieke
Hoi…
Ik ben in die valkuil gevallen en mijn partner liet het gaan..
De rol van opvoeder op me genomen, omdat partner moest werken.
Sz (16)kwam in de Corona periode, toen 12 volledig bij ons wonen..ging niet naar school of iets
Gedragsproblemen, hechtingsproblemen, etc etc
Dit liep helemaal fout..met gevolg dat ik uitgescholden, geslagen, bedreigd en bestolen ben
En uiteindelijk na bijna drie jaar heb ik nu voor mezelf gekozen
Uitgeput, gebroken en uit de grond van mijn hart zeg ik nu ook dat ik nooit meer een relatie zal aangaan met een man met thuiswonende kinderen.