Ik word deze week geopereerd. Ik hoest namelijk al 14 jaar chronisch. En nee, de oplossing is nog steeds niet gevonden. Inmiddels ben ik in Amsterdam beland bij de KNO arts. Die heeft een knobbeltje op mijn stembanden ontdekt en dat gaan ze weghalen. Wellicht gaat het iets bijdragen aan minder hoesten. De echte en enige oorzaak kan het niet zijn, aangezien de knobbel er nog geen 14 jaar zit.
En nu komt het dus, mijn vriend verheugde zich erop dat ik 5 weken niet mocht praten, na de operatie (het is zo’n schat). Maar helaas voor hem mag ik 2 dagen niet spreken en daarna weer opbouwen. Voor straf heb ik het afgelopen weekend oneindig veel tegen hem gepraat.
Maar goed twee dagen niet praten. Ik vind het zo’n bizarre gewaarwording dat ik daar dus spanning bij ervaar. Het geeft me een gevoel van opgesloten zitten. Het zet mij aan het denken, zou ik dan toch te veel aan staan in het dagelijks leven. Te veel naar buiten en anderen gericht en vind ik het spannend om meer met mezelf te zijn?? Terwijl ik mezelf toch best gezellig vind. Ik heb zelfs een tool op mijn telefoon gevonden waarmee ik tekst kan tikken en dan komt het er in spraak uit. Handig! Moet toch met mijn dochter communiceren.
Maar goed weet je, dit is natuurlijk alles behalve een ramp en eigenlijk ben ik ook wel blij dat het op mijn pad komt. Gedwongen worden om stil te zijn (qua spraak) en meer met mezelf en minder met anderen. Ik ga het ervaren…..
Weet jij van jezelf of je goed bij en met jezelf kan zijn? Of ben je ook liever met anderen bezig?
Ik weet dat mensen met een samengesteld gezin een extra uitdaging hebben in bij zichzelf blijven. Ze ervaren nog meer druk om het goed te doen voor de gezinsleden en de buitenwereld. Voelen zich sneller schuldig als ze iets voor zichzelf doen.
Heb je mijn nieuwe e-book al gelezen? Meer verbinding in je samengestelde gezin, door het oplossen van oude pijn, klik hier
Dit raakt zeker ook aan het thema, met jezelf kunnen zijn
