Vanochtend dacht ik ’m weer. “vaak bu’j te bang.” (vertaling voor iedereen buiten de achterhoek, vaak ben je te bang 😉 )
Ik lag naast mijn lief en dacht na over de toekomst. Ga ik verhuizen, ja of nee. Wekenlang heb ik het geparkeerd. Te veel meningen. Te veel variabelen. Twee huizen. Drie kinderen. Duizend gevoelens en nog meer gedachten. En toch is de vraag simpel: wat past bij onze liefde en bij de kinderen. “Vaak bun je te bange,” hoorde ik mezelf denken. Dus ik kies één stap. Het gesprek openen en mijn behoefte helder neerleggen. Daarna pas de logistiek.
Die ene zin (uit de mooie achterhoek) helpt me steeds weer. Niet omdat verhuizen daardoor ineens eenvoudig wordt, maar omdat zwijgen duurder is dan spreken. Als je niets zegt, kiest de drukte. Als je wel spreekt, kies jij.
Je herkent het misschien.
Je wilt geen gedoe bij de overdracht, dus slik je een grens in.
Je wilt geen strijd aan tafel, dus laat je de telefoons maar aan.
Je wilt je partner sparen, dus praat je niet over wat je écht nodig hebt.
Je denkt: laat maar, anders wordt het gedoe met de ex.
En ondertussen is er weer een weekend verpest en heb je weer hoofdpijn
Wil je dat ik met je meekijk naar jouw situatie. Stuur via de WhatsApp-button in één alinea wat er speelt; ik denk met je mee
“Vaak bun je te bange” gaat niet over stoer doen. Het gaat over zacht en moedig zijn. Over kiezen waarvoor je hier bent: een thuis bouwen. Soms is dat één zin, soms een kleine afspraak, soms een gesprek met knikkende knieën. Maar het is altijd een beweging richting samen
Over jullie intieme relatie
We liggen naast elkaar. We praten alweer over roosters en gymtassen. Mijn hoofd gaat in Excel, mijn lijf zegt ho maar. Ik kies de woorden. Ik mis ons. Niet alleen seks, ook flirten en lol. Ik wil één vaste wij avond per week. Geen regelpraat. Eerst wij. Zullen we donderdag pakken.
Hij kijkt opzij, schouders zakken. Donderdag. Deal.
Zo simpel was het niet, maar het begon met één zin. Vaak bun je te bange om hardop te verlangen.
Durf je het gesprek aan met je kind?
Je ziet je dochter stiller worden sinds de wissels drukker zijn. Je pakt thee, gaat naast haar zitten.
“Ik zie dat je je vaker terugtrekt na het weekend. Klopt dat? Hoe is het voor jou met twee huizen? Ik wil het snappen, niet fixen.”
Ze haalt haar schouders op, dan komen de woorden. “Ik ben vind 2 huizen soms stom.”
“Dank je dat je dit zegt. Wat helpt jou het meest hier als je het stom vindt? Zullen we samen iets kleins kiezen?”
Vaak bu’j te bang om te vragen hoe het écht is.
Waarom kiezen voor angst zelden verstandig is
Angst lijkt veilig. Als je zwijgt, blijft de vrede aan tafel. Als je je aanpast, blijft de ex stil. Als je alles zelf oplost, blijft je partner relaxed. Korte-termijnrust dus. Maar de prijs is hoog: je raakt jezelf kwijt, jullie worden collega’s in plaats van geliefden, en kinderen voelen de spanning toch. Vermijden voelt zacht, maar onderhoudt precies wat pijn doet. Je zenuwstelsel leert: “ssst, gevaar”, terwijl jij juist richting nodig hebt.
Waarom we ons laten leiden door angst
-
Oude pijn: “Als ik me uitspreek, krijg ik gedoe.”
-
Behoefte aan harmonie: liever gladstrijken dan grenzen.
-
Te veel variabelen: twee huizen, drie meningen; je hoofd gaat in Excel, je hart haakt af.
-
Schijncontrole: alles regelen in jouw huis voelt als controle maar kost je uiteindelijk regie in je eigen huis.
Aanzet tot actie (klein, haalbaar, vandaag)
-
Eén zin. Zeg wat je nodig hebt, zonder bijlage. “Ik mis ons. Laten we één vaste wij-avond plannen.”
-
Eén ritueel. Binnenkomen, jas op plek, kop thee, tien minuten landen. Elke dag hetzelfde.
- Timer. Ja, foeteren en schelden op de ex moet soms gebeuren, maar zet een timer op max 15 min, daarna moeten jullie stoppen.
Wil je dat ik met je meekijk naar jouw situatie. Stuur via de WhatsApp-button in één alinea wat er speelt; ik denk met je mee
Marieke
Stiefexpert
