Ik hoor het vaak van bonusouders: “Ik zie dingen gebeuren bij mijn partner of bij de andere ouder waarvan ik denk: is dit wel oké? En dan vraag ik me af: moet ik dit loslaten of moet ik er iets van zeggen?”
Het antwoord is vaak simpeler dan je denkt.
Stel jezelf deze vraag:
👉 Hebben ze er over vijf jaar nog last van?
-
Nee? Dan mag je het waarschijnlijk loslaten.
-
Ja? Dan is dit een thema om wél op in te grijpen.
Eenmalig loslaten
Sommige dingen voelen in het moment groot, maar zijn op de lange termijn niet zo belangrijk. Dit zijn de momenten waarop je jezelf rust kunt geven en het gewoon even kunt laten gaan.
-
Tandenpoetsen een keer overslaan: echt, één avond zonder tandenborstel maakt geen blijvende schade.
-
Veel schermtijd in de vakantie: kinderen onthouden later niet dat ze drie dagen lang YouTube hebben gekeken. Jij waarschijnlijk wel maar dat is jouw irritatie.
-
Snoepen bij de andere ouder: een zak chips of snoep in het weekend is geen ramp. Het is niet hoe jij het zou doen, maar structureel maakt het weinig verschil.
-
Een keer later naar bed: een avondje langer opblijven bij papa of mama is niet schadelijk.
Structureel ingrijpen
Andere dingen lijken klein, maar krijgen wél impact als ze steeds weer terugkomen. Dan is het belangrijk om wél in gesprek te gaan, hoe lastig ook.
-
Structureel geen tanden poetsen: dit geeft op de lange termijn echte gezondheidsproblemen. Hier mag je je grenzen trekken als bonusouder.
-
Altijd maar gamen of op schermen: incidenteel niet erg, maar als het schoolprestaties beïnvloedt of sociale contacten belemmert, moet je iets doen als bonusmoeder.
-
Geen ritme of slaap: een keer laat naar bed is prima, maar structureel geen bedtijd ondermijnt de ontwikkeling van je bonuskind.
-
Nooit verantwoordelijkheid nemen: als je partner álles doet voor zijn puber en het kind nooit hoeft mee te helpen, leert het kind geen zelfstandigheid. Dat werkt later tegen ze.
Waarom dit zo moeilijk voelt
In samengestelde gezinnen komt er een extra laag bij:
-
Je vraagt je af of je er überhaupt iets van mag zeggen.
-
Je bent bang om tussen je partner en zijn kinderen te komen.
-
Of je voelt frustratie over hoe de ex het aanpakt, maar je wilt niet de boze stiefouder zijn of strijd met de ex
Dat maakt dat veel bonusouders óf alles inslikken, óf juist te fel reageren. En beide vergroot de kloof.
Mijn ervaring
Ik heb zelf vaak gedacht: moet ik dit loslaten of juist aankaarten?
En eerlijk: ik heb beide fouten gemaakt. Soms te veel geslikt, soms te snel de strijd aangegaan.
Wat ik geleerd heb: door mezelf steeds de vijf-jaar-vraag te stellen, kon ik veel beter kiezen. Dat gaf me rust. En het bracht meer balans in ons stiefgezin.
Een vraag voor jou
Wat speelt er nu bij jou?
Is er iets in de opvoeding waarvan jij je afvraagt: moet ik dit laten gaan of is dit té belangrijk? Wat is mijn rol?
Stel jezelf die simpele vraag: hebben ze er over vijf jaar nog last van?
👉 Vind je dit lastig? Bots je vaak met je partner of raak je gefrustreerd door keuzes van de andere ouder? Stuur me een berichtje via de WhatsApp-button op mijn website. Ik denk graag met je mee hoe jij meer rust en verbinding brengt in je samengestelde gezin.
Marieke
Stiefexpert
