Acceptatie: de stille strijd van veel stiefouders

Als je in een samengesteld gezin leeft, zijn er talloze uitdagingen: verschillen in opvoeding, lastige loyaliteiten, ingewikkelde agenda’s. Maar de zwaarste taak is misschien wel deze: acceptatie.

Niet die snelle, rationele “ik begrijp het wel” acceptatie.
Maar de rauwe, trage, schurende vorm van acceptatie.
Die waarin je toegeeft: “Dit is wat het is. En het wordt misschien nooit wat ik had gehoopt.”

Waar je acceptatie tegenkomt in een samengesteld gezin

De momenten waarop je wordt uitgedaagd om te accepteren, zijn vaak stil en onverwacht. Bijvoorbeeld:

• Wanneer je bonuskind je negeert of afwijst, zelfs na jaren investeren.

• Als de ex-partner van je geliefde tóch weer invloed uitoefent op jullie afspraken.

• Als je eigen kinderen jaloers zijn op hun stiefbroer of -zus.

• Wanneer je merkt dat je geen zeggenschap hebt over iets wat wel jouw leven raakt.

• Als de droom van één harmonieus gezin steeds botsingen oplevert.

Of simpelweg… als je een verjaardag moet vieren met mensen waar je je niet veilig bij voelt. En je merkt dat je niet automatisch wordt uitgenodigd op school, bij oudergesprekken of op familiefeesten.

Waarom is acceptatie zo moeilijk?

Omdat acceptatie vaak voelt als verliezen.
Omdat het vraagt om afscheid te nemen van een ideaal: het kerngezin, harmonie, vanzelfsprekendheid.
Omdat het je dwingt om te kijken naar pijn, teleurstelling, onrecht!!

Want om écht te accepteren, moet je iets doen waar wij als mensen helemaal niet zo goed in zijn: de pijn aankijken.

Niet snel door naar de oplossing. Niet wegredeneren. Maar er even écht bij blijven. Bij wat niet eerlijk voelt. Wat je niet gekozen hebt. Wat je liever anders had gezien.

Het dwingt je om te kijken naar:

• Teleurstelling – dat iets niet is geworden zoals je hoopte

• Verlies – van het ideaalbeeld van een eerste, vanzelfsprekend gezin

• Onrecht – dat jij zo je best doet, maar het niet terugkrijgt

• Grenzen – van je invloed, je rol, je plek

• Oude pijn – van afwijzing, buitensluiting, niet gezien worden

En dat willen we vaak helemaal niet voelen. Dus we duwen het weg, zoeken verklaringen, proberen te fixen of te vechten. Want dat voelt actiever, veiliger, alsof je nog íets in de hand hebt.

Maar het echte werk… zit in het blijven. In het verdragen. In het toelaten van wat is.

En dat is rauw. Ongemakkelijk. Soms confronterend.
Maar ook de enige manier waarop je weer vrij kunt worden in het hier en nu.

En omdat acceptatie niet hetzelfde is als goedkeuren.
Je hoeft iets niet mooi, eerlijk of prettig te vinden om het wél te accepteren. Maar dat is precies wat wringt.

Veel mensen blijven hangen in weerstand:
“Het zou niet zo moeten zijn.”
“Waarom moet ík steeds slikken?”
“Hij/zij verandert nooit, dus waarom zou ik?”

En juist die weerstand vreet energie.
Het leidt tot uitputting, afstand en strijd.

Herken je dat je blijft hangen in frustratie of verdriet over hoe het zou moeten zijn?

Wil je onderzoeken wat jij wél kunt beïnvloeden en hoe je daar steviger in kunt gaan staan, zonder jezelf kwijt te raken?

Stuur me gerust een berichtje via WhatsApp. Je hoeft het niet alleen uit te zoeken. 

Waar het schuurt (en blijft schuren)

Acceptatie schuurt op de plekken waar je geen controle hebt, maar wél geraakt wordt. Zoals:

• Je plek in het gezin: “Doe ik er wel toe?”

• Je rol als stiefouder: “Mag ik opvoeden, of moet ik zwijgen?”

• Je relatie: “Zijn wij wel echt met z’n tweeën, of is er altijd die ex of dat kind tussen ons in?”

• Je autonomie: “Waarom voelt dit als inleveren in plaats van samenleven?”

De wrijving ontstaat omdat je een systeem binnenstapt dat niet van jou is, maar waarin je wél leeft.
Je moet meebewegen zonder jezelf te verliezen.
En dat is ongelooflijk moeilijk.

Wat gebeurt er als je niet accepteert?

• Je blijft in verzet.

• Je raakt sneller overprikkeld, teleurgesteld of boos.

• Je probeert te veranderen wat buiten jouw invloed ligt.

• Je gaat over je eigen grenzen heen om erbij te horen.

• Of je trekt je terug en wordt een schaduw in je eigen huis.

En uiteindelijk? Dan voel je je alleen. Want zolang je in verzet blijft tegen de realiteit, ben je in gevecht met alles om je heen. Zelfs met de mensen van wie je houdt.

Wat kan je wél doen?

• Erken wat je niet kunt veranderen.
  Niet om het goed te praten, maar om jezelf rust te gunnen.

• Kies bewust waar je wel invloed hebt.
  Op jouw gedrag, jouw grenzen, jouw energie.

• Richt je op wat belangrijk is.
  Pick your battles. Sta voor 1, 2 of 3 dingen die voor jóu essentieel zijn. Laat de rest los.

• Zoek steun.
  In andere stiefouders, in coaching, in je partner. Je hoeft het niet alleen te dragen.

• Gun jezelf rouw.
  Want ja, acceptatie is ook rouwen om wat er niet (meer) is.

Je hoeft dit niet eindeloos alleen te blijven uitvogelen.
Als je merkt dat je vastloopt in frustratie of blijft hangen in strijd, dan is dat geen zwakte dat is een teken dat het anders moet.

En dat kan ook anders.
Met meer grip op jouw rol. Meer helderheid over wat van jou is en wat niet.
En vooral: meer rust in je hoofd én in je gezin.

Wil je daar stappen in zetten?
Stuur me een WhatsApp-berichtje. Dan kijken we samen waar je nu staat, en wat er nodig is om verder te komen.

Marieke

Stiefexpert