Zij horen er toch niet écht bij?” Over weerstand in de familie bij samengestelde gezinnen
“Ik merk gewoon dat ik het ongemakkelijk vind. Die kinderen van hem… die ken ik niet. En ineens zitten ze bij ons aan tafel met Sinterklaas. Ze voelen als extra’s. Terwijl het vroeger altijd zo gezellig was, met ons eigen clubje.”
Een opmerking die niet vaak hardop wordt uitgesproken, maar die in veel families leeft zodra een van de gezinsleden een samengesteld gezin vormt.
Misschien herken je dit verhaal:
Een familielid, een zus, broer, zoon, dochter gaat na een scheiding een nieuwe relatie aan. Jij hebt altijd een warme band gehad met hem of haar, én met hun kinderen. Maar nu zijn er ineens ook kinderen van “de ander”. En eerlijk? Je voelt afstand. Onwennigheid. Misschien zelfs irritatie. Alsof deze kinderen de sfeer veranderen, iets “wegnemen” van hoe het altijd was.
En dat mag pijnlijk zijn om te voelen.
Waar komt die weerstand vandaan?
Weerstand is vaak geen onwil of kilte. Het is ongemak dat ontstaat uit een combinatie van:
Loyaliteit aan de ‘oude situatie’
Je was gewend aan het ‘oude gezin’. Je had een klik met de kinderen van je broer of zus. En nu is het ineens anders. Niet slechter, maar wél anders. En dat roept iets op.
Verlies van exclusiviteit
De vanzelfsprekende, warme gezinsmomenten zijn nu gedeeld. Met kinderen die je niet zelf hebt leren kennen, waar geen geschiedenis mee is. Je voelt dat je ruimte moet maken. En dat voelt oneerlijk.
Geen klik (nog)
Soms klikt het gewoon (nog) niet. Je voelt je niet op je gemak met de nieuwe kinderen, weet niet wat je moet zeggen, voelt je bijna verplicht om aardig te doen. En dat wringt.
Angst om iets kwijt te raken
Misschien ben je bang dat de band met je eigen nichtjes of neefjes verwatert. Dat er minder ruimte voor hen is, nu de nieuwe partner én diens kinderen overal bij zijn.
Al die gevoelens zijn menselijk. En toch…
Merk je dat je het lastig vindt om hiermee om te gaan? Of voel je je klem tussen je partner en je familie? Soms is het al fijn om even je gedachten te ordenen. Je hoeft er niet alleen mee te blijven zitten. Via de WhatsApp-knop kun je me makkelijk en vrijblijvend een berichtje sturen.
Wat betekent dit voor de kinderen van “de ander”?
Zij voelen het.
Kinderen hebben feilloos door waar ze welkom zijn en waar ze worden getolereerd.
En als het onveilig voelt bij jouw familie, dan doet dat pijn. Soms onzichtbaar. Maar het heeft effect:
-
Ze gaan zich terugtrekken.
-
Of juist extra hard hun best doen om leuk gevonden te worden.
-
Ze gaan twijfelen aan zichzelf: Ben ik lastig? Ben ik te veel?
-
Ze gaan zich vergelijken: Zij horen er wél bij. Ik niet.
En precies dat gun je geen enkel kind. Want hoe zou jij je voelen als je met kerst naast mensen zit die je liever niet zien?
Wat kun je doen als familie?
💛 Erken je gevoel
Je hoeft het niet weg te duwen. Je mág onwennigheid voelen. De situatie ís ook veranderd. Maar laat je ongemak niet bepalen hoe je je gedraagt.
🧡 Wees eerlijk naar jezelf, maar warm naar het kind
Je hoeft niet geforceerd te doen alsof het je nieuwe lievelingsneefje is. Maar een open hart, een beetje nieuwsgierigheid, en een vriendelijk gebaar doen al veel.
🤝 Gun jezelf én hen tijd
Je hoeft geen band te hebben vanaf dag 1. Maar een relatie bouw je op. En daar heb je wel een beetje intentie voor nodig.
Wat ik deze kinderen gun
Ik gun deze kinderen veiligheid.
Warmte.
Een plek aan tafel waar ze niet het gevoel hebben dat ze indringers zijn.
Een familie die, ook al voelt het soms ongemakkelijk, wéét: kinderen mogen nooit de dupe zijn van volwassen ongemak.
Zij hebben niet gekozen voor deze situatie. Ze hebben geen routekaart. Maar ze doen hun best.
Dus als jij een rol speelt in een familie waar nieuwe kinderen meedoen wees dan die volwassene die iets extra’s geeft. Een glimlach. Een vraag. Een plek.
En als jij juist die bonusouder bent die hiermee worstelt je mag me altijd een berichtje sturen via WhatsApp. Je hoeft dit niet alleen uit te zoeken.
Marieke
Stiefexpert
