“Het moet niet gekker worden…”
Je hoort jezelf denken, soms fluisteren, soms uitschreeuwen… meestal in je hoofd.
Want serieus, wat the f*ck gebeurt hier allemaal?
Je schoonmoeder en dat ‘onschuldige’ kaartje
Je schoonmoeder koopt een cadeau voor je bonuskind.
Het is liefdevol bedoeld.
Maar op het kaartje staat: “Liefs van opa en oma. We zijn zo trots op je. Wat zal je moeder blij zijn dat je zo goed je best doet.”En jij?
Jij woont al drie jaar in dat huis. Je hebt de surprise geregeld, de traktatie gebakken, het feestje voorbereid, maar jouw naam komt niet eens voor op het kaartje.Het is subtiel, maar het voelt als een klap. Alsof jij er niet echt bij hoort.
Je partner die jou buitensluit ‘om de lieve vrede’
Na een dag vol drama zegt je partner:
“Laat het maar gaan. Het zijn mijn kinderen.”En jij denkt:
“Pardon? Zeg je dat nu écht? Terwijl ik elke ochtend boterhammen smeer, ze naar school breng, ruzies opvang?”Het voelt als een terugfluiten.
Een reminder dat jij er wél mag zijn, maar niet te veel.
Zolang het niet te ingewikkeld wordt.
Zolang jij je niet bemoeit met de ‘echte’ opvoeding.
En jij denkt:
“Het moet niet gekker worden…”
Maar je voelt ook: dit is niet alleen frustratie.
Dit is iets wat jou raakt. Op een diepere laag.
Wat er écht gebeurt
Deze situaties lijken klein. Irritant. Pijnlijk.
Maar ze raken iets groters.
Je plek.
Je zichtbaarheid.
Je rol.
Je verlangen om serieus genomen te worden, niet als ‘invaller’, maar als onderdeel van het systeem.
Laten we eens kijken naar de klassiekers:
1. De schoonouders die loyaal blijven aan de ex
Ze kennen haar langer. Ze hebben fotoalbums, herinneringen, verjaardagen met haar gedeeld.
Maar jij woont nu in het huis. Je zorgt mee. Je draait mee.
En toch noemen ze haar “de moeder van de kinderen”,
en jou gewoon Marloes.
Of erger nog: je voelt dat je moet ‘bewijzen’ dat jij óók goed bent voor hun kleinkinderen.
Dit raakt aan erkenning. Aan: “Mag ik er zijn, zónder dat ik de vorige hoef te vervangen?”
2. De ex-partner die grenzen oprekt alsof het elastiek is
“Kan jij ze donderdag ook even ophalen?”
“Wat doen jullie eigenlijk met kerst dit jaar?”
“Zou ik nog even snel hun spullen bij jullie kunnen brengen?”
Zonder overleg. Alsof jij er niet bent. Of er gewoon ‘bijhoort’.
Maar zonder positie.
En jij zit in het spanningsveld: aardig blijven voor de kinderen vs. je grenzen bewaken als volwassene.
Dit raakt aan invloed. Aan: “Ik zit in dit gezin, maar heb ik ook iets te zeggen?”
3. Vrienden of familie die je rol bagatelliseren
“Jij wist toch waar je aan begon?”
Of:
“Ach, je bent toch gewoon een beetje extra?”
En jij denkt:
“Een beetje extra!? Ik draai vier dagen per week mee in het gezin, regel de gymtassen, vang emoties op en ga naar ouderavonden!”
Dit raakt aan zichtbaarheid. En waardering.
“Zien jullie eigenlijk wel wie ik ben geworden in dit systeem?”
4. Je partner die jou onbedoeld buitensluit
Het lijkt klein:
-
Hij overlegt iets met de kinderen zonder jou.
-
Of hij zegt “mijn kinderen”, niet “onze situatie”.
-
Of hij vraagt je om “gewoon even niks te zeggen” omdat het gevoelig ligt bij zijn ex.
Maar wat jij hoort, is: ik hoor er niet écht bij.
Dit raakt aan samenwerking. Aan: “Doen we dit samen of moet ik het zelf uitzoeken?”
En dus… het moet niet gekker worden?
Misschien wél.
Misschien moet het juist juist wel een beetje ‘gekker’ worden:
in de zin van eerlijker, opener, rauwer, echter.
Want zolang jij probeert je aan te passen, aardig te blijven, flexibel te zijn, maar ondertussen opbrandt vanbinnen, verandert er niks.
Wat wél helpt?
Niet wachten tot de schoonouders je vanzelf erkennen.
Niet hopen dat de ex ineens grenzen gaat respecteren.
Niet verwachten dat vrienden jouw rol gaan snappen.
En niet pushen dat je partner ‘het wel moet gaan zien’.
Maar wél: regie nemen over jezelf.
-
Je plek innemen, zonder excuus
-
Je grenzen voelen én benoemen
-
Gesprekken voeren, ook als ze spannend zijn
-
Begrijpen waarom iets jou zó raakt
-
En werken aan je binnenkant, zodat je buitenkant krachtiger wordt
En dan?
Dan merk je dat er iets verandert.
Dat je minder getriggerd raakt door die appjes van de ex.
Dat je schoonmoeder misschien nog steeds onhandig is, maar dat jij er niet meer nachten van wakker ligt.
Dat jij en je partner weer gesprekken voeren als geliefden, niet tegenstanders.
Dat je jezelf niet meer hoeft te bewijzen.
Omdat jij weet dat je er al stáát.
Wil je dat we met je meedenken, stel je vraag via de whats app button. Vinden we leuk!
Marieke
Stiefexpert
