Hoeveel moet je doen voor je er mag zijn? Over stoppen met strijden en starten met zijn

In samengestelde gezinnen zie ik het zó vaak gebeuren: mensen die keihard werken. Voor het gezin. Voor hun partner. Voor de kinderen. Voor de rust. Voor waardering.

Je voert discussies om gehoord te worden.
Je buigt je driedubbel om maar rekening te houden met alles en iedereen.
Je piekert over hoe het contact met de andere ouder beter zou kunnen.
Je loopt op eieren, op je tenen én tegen je grenzen aan.

Je hoopt dat het wat oplevert.
Dat je gezien wordt. Gehoord. Geholpen.
Dat het vanzelf ‘gezin’ wordt.

Maar vaak voelt het als dweilen met de kraan open.
Hoe harder je werkt, hoe leger je raakt.

De lat ligt hoog, het hoofd draait overuren

Veel stiefouders hebben (onbewust) deze overtuigingen:

  • “Als ik maar genoeg mijn best doe, dan komt het goed.”

  • “Ze moeten me aardig vinden.”

  • “Ik moet me bewijzen, anders hoor ik er niet bij.”

Maar hoe meer je vanuit strijd probeert controle te krijgen, hoe minder ruimte er is voor echte verbinding. Je staat continu aan. De kraan van zorgen, pleasen en piekeren staat wijd open.

Wat als het anders kan?

Een klant van mij gaf me onlangs een prachtig beeld. Ze maakt kaarsen.
“Toen ik me minder ging richten op alles fixen, en meer op wat licht gaf… voelde het ineens lichter.”

Ze stopte met dweilen.
En ging kaarsen aansteken.

Letterlijk én figuurlijk.

Van strijden naar stralen

Je hoeft het niet allemaal te managen.
Je mag keuzes maken vanuit rust in plaats van druk.
Je mag grenzen stellen zonder ruzie.
Je mag vertragen om te kunnen afstemmen.
Je mag aanwezig zijn zonder je op te dringen.

In plaats van continu oplossen, mag je leren er gewoon zijn.

Dat is geen opgeven.
Dat is overgeven aan wat klopt.

Oefening: Wat zijn jouw kaarsen?

  • Welke mensen, activiteiten of plekken geven jou rust?

  • Waar voel jij verbinding zónder dat je hoeft te vechten?

  • Wat gebeurt er als je jezelf toestaat minder te doen, maar meer te zijn?

Schrijf er eens drie op. En begin deze week met één kaars aansteken.

Van actie naar afstemming

Soms moet je even stoppen met rennen, pleasen of overtuigen…
en gewoon weer landen bij jezelf.

Zodat je weer weet:
🕯️ Wat voel ik?
🕯️ Wat heb ik nodig?
🕯️ Wat wil ik kiezen?

En dan wordt het langzaam lichter. Niet perfect. Maar wél van jou.

Wil jij ook stoppen met dweilen en beginnen met kaarsen aansteken? 😉

Stuur me een bericht via de WhatsApp-button op mijn site


Wist je dit al!? Vaak is vergoeding van mijn begeleiding mogelijk via persoonlijk budget of duurzame inzetbaarheid bij je werkgever

Marieke
Stiefexpert

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Reviews

WhatsApp Stel gerust je vraag