Over geven zonder terug te verwachtenin het stiefgezin (en waarom dat ook nog voor mij een uitdaging blijft)
“Ik doe zo m’n best… maar het lijkt nooit genoeg.”
“Ik ben er altijd voor ze, maar voel me nog steeds een buitenstaander.”
“Hij ziet helemaal niet hoeveel ik geef.”
Zulke uitspraken hoor ik vaak in gesprekken met (bonus)ouders. Misschien herken jij dat ook wel. Dat je heel veel geeft, liefde, energie, tijd, betrokkenheid en ondertussen wacht op een beetje erkenning. Een knikje. Een bedankje. Iets terug.
En als dat uitblijft?
Dan komt de teleurstelling. Of erger: verbittering, frustratie, onzekerheid.
Want je voelt je leeg. Niet gezien.
En misschien trek je je terug, uit zelfbescherming.
Het gif van onuitgesproken verwachtingen
Wat Kim Munnicom zegt in haar story (instagram), raakte me diep:
Als je niets verwacht, kun je ook niet teleurgesteld raken.
Niet uit bitterheid. Niet omdat je dan minder hoeft te geven.
Maar omdat je geeft omdat jij dat wil. Vanuit jezelf. Niet omdat je iets terugverlangt.
Want verwachtingen… zijn vaak stille voorwaarden.
“Ik geef jou liefde… mits je me terug omarmt.”
“Ik steek energie in jullie… mits ik erbij hoor.”
“Ik zeg niets… mits jij het vanzelf oppakt.”
En als dat uitblijft? Boem. Teleurstelling. Wrok. Verdriet.
Maar eerlijk? Ook ík ben hier niet vrij van
Laat ik ook maar eerlijk zijn: nee, ook ik kan dit NOG niet volledig.
Zeker niet in mijn liefdesrelatie.
Niet dat ik de hele dag bewust iets terugverwacht, maar ergens… hoop je op iets. Een woord, een gebaar, een bevestiging dat je ertoe doet.
De taal van de liefde speelt hier natuurlijk ook een rol in. We geven allemaal op onze eigen manier en vaak hopen we iets terug te krijgen in dezelfde vorm. Maar meestal komt het anders terug. Of niet.
En ja, ook ik vind het fijn als ik een berichtje krijg van volgers:
“Marieke, jouw podcast heeft me echt geholpen.”
“Je blogs zijn zó helder. Dankjewel!”
“Ik luister ze allemaal. Alleen al jouw woorden geven mij richting.”
En nee, dat moet niet de reden zijn dat ik deel. Maar het raakt me wel.
Geven zonder iets terug te verwachten is prachtig, maar voor mij ook nog een leerweg.
En misschien geldt dat ook voor jou.
Geef je dan zomaar alles weg?
Nee. Grenzen en verwachtingen zijn niet hetzelfde.
Je mag absoluut je grenzen aangeven: “Hier voel ik me niet prettig bij.”
Je mag kiezen wat je geeft: “Ik ben er voor je, maar dit voelt te veel.”
Maar je koppelt je waarde er niet meer aan.
Je zegt niet meer: “Als jij mij niet ziet, dan ben ik niks waard.”
Je zegt: “Ik zie mezelf. En wat ik geef, kies ik bewust.”
Oefening: van verwachting naar keuze
Pak eens een moment waarop je teleurgesteld was (bijv. je bonuskind negeerde je, je partner verdedigde je niet, de ex was weer onaardig).
Stel jezelf deze drie vragen:
-
Wat had ik eigenlijk gehoopt of verwacht?
-
Heb ik dat uitgesproken? Of zat het alleen in mijn hoofd?
-
Wat had ik zelf nodig? En hoe kan ik daar zelf verantwoordelijkheid voor nemen?
En dan deze:
👉 Wat wil ik de volgende keer geven… zonder iets terug te verwachten?
Tot slot
Verwachtingen maken je afhankelijk.
Kiezen maakt je krachtig.
Jij bent niet verantwoordelijk voor de reactie van de ander. Alleen voor wat jij geeft en waarom.
En weet je? Je hoeft niet perfect te zijn in deze.
Ik ben het ook niet.
Maar elke stap richting bewuster geven, zonder stille voorwaarden, brengt je dichter bij innerlijke rust en echte verbinding.
Wil je hier hulp bij, stel je vraag via de whats app button
Marieke
Stiefexpert
