Ik zat met een marketeer naar mijn website te kijken. “Zie je wat hier misgaat?” vroeg hij. Ik zag het niet. Ik zat er te diep in. Elke dag sleutelen, hier een knopje, daar een alinea. Voor hem was het glashelder; voor mij was het ruis.
Precies zo gaat het in veel samengestelde gezinnen: je doet veel, maar je ziet het geheel niet meer.
Waarom je het niet meer scherp ziet
-
Inattentional blindness: je focust op “geen ruzie” en mist dat rollen door elkaar lopen.
-
Confirmation bias: je brein zoekt bewijs voor “bij de ander gaat het altijd mis” en mist waar het bij jullie wél werkt.
-
Cognitieve overbelasting: twee huizen, verschillende regels, appjes, agenda’s je systeem draait op overuren.
Je blijft dus sleutelen aan losse “knoppen” (meer regels, harder praten, afhaken), terwijl de navigatie onlogisch is: wie spreekt wanneer, op welke plek, met welke bedoeling.
Systemisch kijken: vier lijnen die ordenen
In elk stiefgezin lopen vier lijnen door elkaar. Als je die niet hardop ordent, ga je in de verkeerde lijn repareren.
-
Ouder–Ouder (de twee biologische ouders): afspraken, geld, school, zorg.
-
Partner–Partner (jullie relatie): ritme, sfeer, grenzen, teamwork.
-
Ouder–Kind (biologische ouder met eigen kind): hechting, veiligheid, correctie, herstel.
-
Bonusouder–Bonuskind: nabijheid, voorspelbaarheid, kleine dagelijkse gebaren—géén hoofdverantwoordelijkheid.
Zodra je deze lijnen onderscheidt, valt er al rust. Je weet: wie zegt hier wat, namens welke lijn?
Cirkel van invloed: regie pakken, de rest loslaten
Je hebt eindeloze energie verspild aan wat je níét stuurt (de toon van de ex, hun regels, hun timing).
Hier verleg je je macht.
Waar jij wél invloed op hebt
-
Vorm en timing: één kanaal voor oudercontact, twee leestijden per dag, pushmeldingen uit.
-
Grenzen in je eigen huis: We begroeten elkaar en correctie van kinderen via de ouder–kind-lijn.
-
Voorspelbaarheid: een zichtbaar weekoverzicht met taakverdeling; niet meer schuiven zonder afstemmen.
-
Je eigen gedrag: kort spreken, niet herhalen, na een prikkel eerst landen, dán besluiten.
Wat je loslaat
-
De behoefte dat “de overkant” je begrijpt, waardeert of erkenning geeft.
-
Het idee dat alles gelijk moet zijn in twee huizen.
-
De reflex om elk verschil direct te willen gladstrijken.
Loslaten is geen onverschilligheid; het is een strategische keuze voor je eigen rust en invloed.
Wat er dan gebeurt (dit hoor ik van mijn klanten)
-
Gesprekken zakken in minuten in plaats van elkaar dagen negeren
-
Ex-prikkels blijven buiten: Jij bepaalt jouw waarde, niet zij
-
Teamgevoel terug: jij spreekt uit wat je nodig hebt; je partner pakt de ouder–kind-lijn waar dat hoort.
-
Een week die adem geeft: één A4 met planning en taken; geen gekraak en gepiep aan de randen van elke dag.
Loop je vast in je samengestelde gezin?
Klik op de WhatsApp-button op mijn website en beschrijf in één alinea je lastigste moment (Ik kijk mee en geef je drie concrete regiekeuzes die vandaag al lucht geven)
Marieke Jansen
Stiefexpert
