De pannenkoekenlucht hangt nog in de keuken. Noor veegt de tafel schoon, Bas zet twee mokken thee neer. Er brandt een kaars, de agenda ligt open. “Volgende week is wissel op woensdag,” zegt Bas, “maar haar bericht net… ze wil ruilen.” Noor knikt, maar haar schouders blijven hoog. Ze wil zeggen dat ze het zat is om elke week te schuiven. In plaats daarvan kijkt ze naar de vlam. “Ik voel me niet gezien,” fluistert ze. Bas wil reageren met oplossingen, lijstjes, redelijkheid. Dan zegt hij alleen: “Ik zie dat dit je raakt.” De ruimte verandert. De kaars flikkert, Noors kaak zakt. Pas daarna kiezen ze een zin voor aan de deur en één afspraak voor de week. Eerst erkenning, dan structuur en de zondagavond blijft van hen.
Wat is erkenning
Erkenning is gezien, gehoord en serieus genomen worden in wat je ervaart, doet en bedoelt, zonder dat de ander het met je eens hoeft te zijn of het kan oplossen. Geen gelijk. Geen medelijden. Geen fix. Wel plek.
Hoe klinkt erkenning
-
“Ik zie dat dit je raakt.”
-
“Met alles wat er speelt, is jouw reactie logisch.”
-
“Je doet zichtbaar je best. Wat heb je nu nodig?”
In je lichaam voelt erkenning als ruimte. De kaak zakt. De adem wordt dieper. Je zenuwstelsel gaat “omlaag”. Dat is geen poëzie maar neurobiologie: veiligheid kalmeert.
Waarom dit juist in een stiefgezin zo werkt
In een samengesteld gezin lopen drie lijnen door elkaar: ouder-ouder, partner-partner (jullie relatie) en bonusouder-bonuskind (dagelijkse nabijheid). Zonder erkenning ga je snel verdedigen of pleasen in het verkeerde systeem. Met erkenning leg je eerst rust dán kun je de juiste lijn kiezen.
-
Ouder-ouder: besluiten, afspraken, school en zorg.
-
Partner-partner: ritme, sfeer, grenzen, team.
-
Bonusouder-bonuskind: nabijheid, voorspelbaarheid, kleine gebaren.
Als je elkaar eerst erkent, hoef je niet meer door elkaar te praten (of te repareren wat niet van jou is).
1. De sneer….
Bij de overdracht valt een halfgrap: “Bij jullie is alles zo militair.” De buik van de bonusmoeder trekt samen. In plaats van direct iets te zeggen, kijkt haar partner haar even aan, hand op haar arm. “Ik zie je,” fluistert hij. Ze lopen samen één stap achteruit, ademen. Dan draait híj zich naar de deur: “Wij houden het bij onze afspraak. Fijne dag.”
Na binnenkomst doen ze het mini-ritueel: tas op vaste plek, glas water, drie minuten lopen.
2. De blik van het bonuskind
Bonusmoeder ziet de ex terug in haar bonuskind en schrikt van haar eigen afstand. Ze herpakt zich en geeft erkenning “Hier ben jij jezelf. Volwassen zaken bespreken wij onderling.”
Erkenning maakt mild. Het kind hoeft niet te kiezen. Er komt ruimte voor echt contact.
Wat erkenning oplevert
-
Gezien worden: je hoeft niet te schreeuwen om gehoord te worden.
-
Teamvorming: jullie spreken één taal; korte check-ins werken ineens wél.
-
Samen zijn: minder brandjes, meer gewoon samen.
-
Ontspanning: kortere hersteltijd na triggers; de avond wordt weer avond.
-
Veiligheid voor kinderen: voorspelbaarheid en consistente volwassenen; ze landen sneller en testen minder.
Deel wat dit bij je losmaakt
Morgen is het Landelijke Stiefouderdag. Als je iets wilt delen of even wilt sparren, stuur me een kort bericht via de WhatsApp-button op mijn website. We reageren altijd.
Marieke Jansen
Stiefexpert
