Ik ontdekte laatst iets bij mezelf. Ik dacht dat ik alles deelde met mijn partner. Dat ik open was, eerlijk, duidelijk. Maar toen ik er beter naar keek, viel het tegen. Er waren best veel dingen die ik níet zei. Dingen die me dwarszaten, waar ik mee worstelde of die me onzeker maakten.
Misschien herken je dat ook.
We houden best veel binnen. Niet omdat we niet wíllen praten, maar omdat er vaak redenen achter zitten.
Waarom zeg je het niet?
-
Je vindt dat je het zelf moet oplossen.
-
Je wilt de ander niet belasten.
-
Je bent bang voor de reactie: wat als hij iets zegt wat je liever niet hoort?
-
Je denkt dat de ander je zeurt of aanstellerig vindt.
-
Je schaamt je of je vindt het te kwetsbaar.
-
Je wilt de sfeer niet verpesten.
Allemaal begrijpelijke redenen. Maar de keerzijde is dat je steeds meer alleen gaat dragen. Terwijl een relatie er juist voor bedoeld is om samen te dragen.
Wat er gebeurt als je dingen inslikt
Psycholoog Paul Watzlawick zei het al: “Je kunt niet niet communiceren.” Ook als je niets zegt, zend je een boodschap uit. Je lichaamstaal, je blik, je terugtrekken je partner voelt vaak dat er iets speelt. En dan ontstaan er misverstanden: hij/zij denkt dat jij boos bent, terwijl jij eigenlijk bang of onzeker bent.
Door te zwijgen, loop je dus het risico dat de afstand groeit in plaats van kleiner wordt.
Mijn eigen ontdekking
Toen ik tóch begon te delen wat ik spannend vond om te zeggen, gebeurde er iets bijzonders. Mijn vriend luisterde niet alleen, maar zei vaak ook dingen waar ik zelf nooit op was gekomen. Superzinnig, waardevol, soms ontroerend. Ik merkte dat ik juist rijker werd van het gesprek. En dat ik me minder alleen voelde.
Dat was een eyeopener: ik hield mezelf klein door te denken dat ik het wel alleen moest oplossen. Terwijl de verbinding sterker werd door wél te delen.
Waarom je relatie sterker wordt door te delen
Door open te zijn, geef je de ander de kans om jou te begrijpen. Je partner hoeft niet altijd een oplossing te hebben. Soms is het genoeg dat er iemand naast je zit die zegt: “Ik hoor je.” Of iemand die een vraag stelt waar je zelf nog niet aan gedacht had.
In de psychologie noemen ze dit emotionele responsiviteit: het vermogen van partners om beschikbaar en betrokken te zijn bij elkaars gevoelens. Uit onderzoek blijkt dat juist dát de lijm is van een duurzame relatie.
Hoe begin je?
-
Kies iets kleins. Begin niet meteen met de allergrootste pijn, maar met iets dat behapbaar voelt.
-
Gebruik ik-taal. Zeg: “Ik merk dat ik…” in plaats van “Jij doet altijd…”
-
Durf stil te vallen. Soms is er geen antwoord nodig, alleen aanwezigheid.
-
Vertrouw op de kracht van samen. Jij hoeft het niet alleen te dragen.
- Geef aan wat je nodig hebt van de ander: gewoon luisteren, een knuffel, een advies, een mening, een oplossing
Een vraag voor jou
Wat is iets dat jij nu voor je houdt, terwijl je eigenlijk verlangt dat je partner het weet?
Misschien denk je: ja, dat is spannend. Maar mijn ervaring is: het valt vaak mee. En het levert zó veel meer op dan je denkt.
👉 Loop jij in jouw samengestelde gezin vaker tegen dit soort communicatie-dilemma’s aan? Merk je dat je dingen inslikt uit angst voor conflict of omdat je denkt dat je partner het toch niet begrijpt? Stuur me gerust een berichtje via de WhatsApp-button op mijn website. Ik denk graag met je mee hoe jij hier stappen in kan zetten
Marieke
Stiefexpert
