Hij begreep niet dat mijn liefde anders groeide. Zo kwamen we hier samen uit
We kwamen bij Marieke omdat we vastliepen op iets wat we thuis niet goed konden benoemen. We maakten ruzie over kleine dingen, maar in de gesprekken kwam één thema steeds boven drijven. Hij begreep niet waarom ik niet op dezelfde manier van zijn kinderen hield als hij. Ik voelde druk. Hij voelde twijfel. En hoe harder we ons best deden, hoe krampachtiger het werd.
Ik begon zelfs aan mezelf te twijfelen, ben ik een slechte bonusmoeder??
Wat er daadwerkelijk speelde
In de begeleiding werd het helder. Hij keek met de blik van een biologische ouder. Jaren geschiedenis, babynachten, schoolpleinen, duizend kleine momenten. Ik keek als bonusmoeder. Mijn liefde moest nog beginnen. Ik had veiligheid nodig, duidelijkheid over mijn plek en toestemming om het in mijn tempo te laten groeien. Niet minder liefde. Een ander soort liefde voor mij bonuskinderen.
Allebei hielden we van hen en van ons leven samen. Maar we lazen elkaars signalen verkeerd. Mijn terughoudendheid voelde voor hem als afwijzing van zijn kinderen. Zijn behoefte aan bevestiging voelde voor mij als een toets die ik nooit kon halen.
De afspraak die alles kantelde
We gingen terug naar de basis met vier stappen die we thuis konden toepassen.
Observatie
Feiten opschrijven zonder oordeel.
Ik zag dat jij checkte of ik meedeed met jullie rituelen.
Jij zag dat ik me terugtrok zodra het onrustig werd.
Gevoel en behoefte
Ik voelde druk en had behoefte aan mijn eigen tempo en duidelijke grenzen.
Hij voelde angst en had behoefte aan zekerheid dat ik blijf, ook als het schuurt.
Één concreet verzoek
Hij stopte met toetsen of mijn liefde al ver genoeg was.
Ik koos elke week één bewust moment met een van de bonuskinderen. Niks groot.
Pannenkoeken bakken, een kaartspel, samen naar de supermarkt.
Let Them check (mell Robins)
Hij liet los dat hij mijn band met de kinderen kon regisseren.
Ik liet los dat ik alles hetzelfde moest vinden als hij.
De bonuskinderen mochten zijn waar zij stonden. Ik mocht zijn waar ik stond.
Hoe we elkaar gingen steunen
We spraken uit hoe we als partners samenwerken.
Als jij een grens zet bij de kinderen, steun ik die zichtbaar.
Vragen en twijfels bespreken we later met zijn tweeën.
Hij zou niet meer vragen of ik het wel gezellig had gehad met hen als manier om te meten. Ik gaf zelf aan wat lukte en wat nog niet.
Wat er veranderde na een paar weken
De toon werd rustiger. Er kwam minder spanning in de avonden. De bedtijddiscussies namen af omdat wij duidelijker waren. Hij checkte mij niet meer. Daardoor durfde ik vaker aan te haken. Een van de bonuskinderen vroeg mij om hulp met een spreekbeurt. Klein moment, groot effect. Mijn band groeide niet omdat het moest, maar omdat er ruimte kwam.
We zijn geen ander stel geworden. We communiceren anders. En dat maakt thuis het verschil.
Als jij dit herkent
Je hoeft niet op dezelfde manier te voelen om samen te kunnen bouwen. Je hebt wel duidelijke afspraken nodig en taal voor wat er onder water speelt.
Begin hier vandaag mee.
-
Schrijf één feit op uit jullie gezinsmoment zonder oordeel.
-
Zeg welk gevoel erbij hoort en welke behoefte daaronder ligt.
-
Doe één klein verzoek aan jezelf en één aan je partner.
-
Spreek af hoe jullie elkaar steunen en wat je later onder vier ogen bespreekt.
-
Check wat je mag loslaten omdat het niet van jou is.
Wil je dat ik even meekijk?
Via de WhatsApp knop op mijn website kun je me kort schetsen wat er speelt. In een paar berichten denk ik met je mee.
Weet ook dat werkgevers mijn begeleiding vaak vergoeden via budgetten voor duurzame inzetbaarheid of vitaliteit.
Marieke
Stiefexpert
