“Ze groet me niet eens.”
“De kinderen luisteren alleen naar hem.”
“Ik voel me soms gewoon een soort bijzaak in dit gezin.”
Zulke gedachten hoor ik vaak van (bonus)ouders. Misschien herken jij ze ook. In plaats van stevig in onze schoenen te staan, laten we onze waarde afhangen van… alles buiten onszelf. De ex-partner. De bonuskinderen. De reacties die we krijgen. De rol die we denken te moeten invullen. De waardering die we hopen te ontvangen.
Maar wat gebeurt er als die waardering uitblijft? Als je bonuskind “je niet ziet”? Als de biologische moeder je negeert, of juist actief afwijst? Of als je partner je niet verdedigt op een moment dat je dat wél nodig had?
Dan gebeurt dit:
Onze eigenwaarde daalt.
Onze energie zakt.
We trekken ons terug of gaan juist harder vechten voor een plek.
We gaan twijfelen aan onszelf.
❗ En ineens laten we onze waarde bepalen door mensen die ons misschien niet eens écht kennen.
De vraag die ik je wil stellen is:
Wie bepaalt jouw waarde?
Is het het bonuskind dat je niet begroet?
De ex die over je oordeelt?
Je partner die (nog) geen team vormt met jou?
Jijzelf… op je strengst?
Of…
Ben jij bereid om een ander perspectief te kiezen?
Je waarde is niet afhankelijk van hun blik
Je bent waardevol omdat jij keuzes maakt vanuit liefde, betrokkenheid en groei, ook al voelt dat niet altijd zo. Je draagt bij aan een complex systeem waarin geen script ligt. Je zit in een rol die nog steeds onderschat wordt. En toch blijf je proberen, reflecteren, aanpassen.
Dat maakt jou krachtig.
Dat maakt jou waardevol.
Dat maakt jou genoeg.
Ook als je niet perfect bent.
Ook als je het even niet weet.
Ook als je niets terugkrijgt.
Laat die ander jou niet kleiner maken
Erken het maar: het is soms verdomd pijnlijk als een bonuskind je afwijst. Of als de ex je veroordeelt terwijl ze geen idee heeft van jouw intentie. Maar het is niet hún taak om jou te zien. Het is jóuw taak om jezelf te blijven zien.
🪞 Wat als je vandaag je waarde loskoppelt van de ander?
🪞 Wat als je jezelf toestaat om waardevol te zijn, ook als het gezin dat (nog) niet spiegelt?
🪞 Wat als je stopt met pleasen of aanpassen in de hoop op bevestiging en erkenning?
Krachtige oefening (om te delen of zelf te gebruiken)
Pak een blad papier. Schrijf bovenaan: “Mijn waarde als mens en (bonus)ouder is…”
En schrijf dan 10 zinnen op die jij gelooft. Geen meningen van anderen. Alleen wat voor jou klopt.
Bijvoorbeeld:
-
Ik ben betrokken, ook als dat niet wordt gezien.
-
Ik ben oprecht in wat ik doe, ook als het resultaat nog niet zichtbaar is.
-
Ik mag groeien in deze rol.
-
Ik ben niet verantwoordelijk voor hoe anderen mij zien.
-
Ik bepaal mijn waarde, en die is niet afhankelijk van applaus.
Tot slot
Laat niemand jouw waarde definiëren. Niet de ex. Niet je partner. Niet je bonuskind. Niet je onzekerheid. Alleen jij weet wat je geeft, wat je draagt, wat je hebt overwonnen om hier te staan.
Jij bent waardevol.
Punt.
Zonder dat iemand dat hoeft te bevestigen.
Wil je verder onderzoeken waar jouw neiging vandaan komt om je waarde buiten jezelf te leggen? Kijk dan eens naar de boodschappen die jij in je jeugd hebt meegekregen. Wat werd er van jou verwacht? Wat werd er gewaardeerd? En wat moest jij zijn om liefde te verdienen?
Wil je dat we meedenken, deel het via de whats app button.
Marieke
Stiefexpert
