Je hebt geen draaiboek gekregen toen je partner werd van iemand met kinderen. Geen duidelijke functieomschrijving. Geen handleiding met: “Na 3 maanden doet je bonuskind dit, na 6 maanden ontstaat er vanzelf een band.”
Wat je wél kreeg, is een complex pakket aan rollen, verwachtingen, twijfels en gevoelens. Liefde voor je partner, wens om erbij te horen, onzekerheid over wat “goed genoeg” is, en soms een muur van afstand van de kinderen.
Welkom in het niemandsland van het bonusouderschap.
Hoe lang duurt het voordat je je plek vindt?
Dat is misschien wel de meest gestelde vraag. En het eerlijke antwoord is: er is geen vaste termijn.
Soms duurt het een paar maanden voor er iets van verbinding ontstaat. Soms duurt het jaren voordat je je niet meer als buitenstaander voelt. En soms… gebeurt het nooit zoals je hoopte.
Niet omdat jij iets fout doet. Maar omdat ieder kind, ieder gezin en ieder verleden anders is.
Wat helpt is dit besef: je plek vinden is geen sprint, het is een zoektocht.
En die zoektocht gaat in stapjes. Met vallen, opstaan, en soms weer even terug.
Waarom is je plek vinden zo ingewikkeld?
Omdat je instapt in een systeem dat al bestond. Jij kwam er later bij. De ordening, de loyaliteiten, de routines: die stonden er al.
• Het kind heeft al ouders. En dus ben jij niet die ouder.
• Jij hebt liefdevolle bedoelingen, maar het kind ziet vooral: jij bent niet mijn moeder/vader.
• De kinderen hebben een geschiedenis met je partner, jij niet.
Dat maakt dat je je soms als een buitenstaander voelt in je eigen huis. Of als een juf die even komt invallen. Of een buurvrouw waar je mee leeft, maar niet mee deelt.
En dat schuurt.
Wat helpt om je rol wél te vinden?
Wat helpt om je rol wél te vinden?
- Benoem de verwarring
Zeg eerlijk tegen je partner: “Ik zoek mijn plek nog. Soms weet ik niet of ik iets mag zeggen of beter mijn mond kan houden.” - Blijf in contact over verwachtingen
Wat verwacht je partner van jou? Wat verwacht jij van jezelf? Wat is haalbaar, helpend en eerlijk voor alle partijen? - Laat het kind de relatie bepalen
Jij hoeft de relatie niet te forceren. Sluit aan bij waar het kind is. Sommige kinderen willen wel contact, anderen houden afstand. Beide zijn oké. - Erken je gevoel
Je mag je buitengesloten voelen. Je mag balen als je geen bedankje krijgt. Het maakt je geen slechter mens. Alleen maar een mens met gevoel. - Wees geen ouder, wees jezelf
Je hoeft geen moeder of vader te zijn. Maar wie ben jij dan wél? Een veilige volwassene. Niet degene die aan de basis stond, wél iemand die liefdevol meedoet. Iemand die niet stuurt, maar ér is. En dat is al heel veel.
Hoe ziet jouw bonuskind jou eigenlijk?
Hoe ziet jouw bonuskind jou eigenlijk?
Voor het kind ben jij niet automatisch “familie”. Ze hebben daar geen taal voor. Dus zoeken ze naar iets herkenbaars:
- De buurvrouw die soms op de bank zit?
- De juf die structuur brengt maar waar je niet mee knuffelt
- De loge die blijft slapen
- De vriendin van papa
En soms, na verloop van tijd:
- Die ene volwassene die er altijd is
- Die niet boos wordt als je moeilijk doet
- Die ruimte laat voor je verdriet
- Die gewoon van je houdt, ook als je dat niet teruggeeft
Je plek vinden in een samengesteld gezin is niet iets dat je krijgt. Het is iets dat langzaam mag ontstaan. Niet door harder je best te doen, maar door zachter aanwezig te zijn.
Gun jezelf de tijd. Gun het kind de ruimte. En gun je partner het besef dat jouw rol uniek is en minstens zo belangrijk als die van een ouder.
Wil je hierover sparren of heb je behoefte aan tips die passen bij jouw situatie? Klik op de WhatsApp-button op de site. We denken met je mee!
