Je verlangt naar steun in je stiefgezin.
Dat je partner je ziet ploeteren in het samengestelde gezin, tussen je zorg voor de kinderen van een ander, de stille verwachtingen, je eigen kind dat soms op de tweede plek komt. Dat hij of zij opmerkt wat je nodig hebt. Je geruststelt. Zegt: je doet het goed. Of: ik ben er voor je, ook als jij het even niet weet.
Je verlangt naar waardering in je stiefgezin.
Dat je bonuskind gewoon een keer ‘dankjewel’ zegt. Of naar je lacht. Of je vraagt mee naar die musical, dat voetbaltoernooi, die open dag. Dat je niet het gevoel hebt dat je overbodig of vervangbaar bent, maar juist belangrijk op jouw eigen plek.
Je verlangt naar verbinding in je samengestelde gezin.
Dat jij en je partner een team zijn in jullie stiefgezin. Dat je niet tegenover elkaar komt te staan als het gaat om opvoeding of loyaliteiten, maar naast elkaar. Dat je samen keuzes maakt. Samen grenzen stelt. Samen ouderschap en partnerschap vormgeeft.
En dat verlangen is zó begrijpelijk.
Maar wat ik bij mezelf ontdekte, was dit:
Wat ik het hardst verlangde van de ander… durfde ik mezelf nauwelijks te geven.
Ik wilde waardering, maar vond het moeilijk om mezelf te erkennen, laat staan om trots te zijn op hoe ik dit allemaal maar deed.
Ik wilde dat mijn partner me zag, maar nam zelden de tijd om stil te staan bij wat ik zelf voelde.
Ik wilde liefde, maar legde de lat zó hoog voor mezelf, dat ik alleen liefde voelde als alles perfect ging.
Het pijnlijke inzicht?
Ik wachtte op iets van buiten, wat eigenlijk van binnen mocht beginnen.
De shift kwam toen ik mezelf begon te vragen: Wat verlang ik het meest van mijn partner, mijn kind, mijn bonuskind?
En: geef ik dat eigenlijk wel aan mezelf?
Geef ik mezelf de steun die ik zo hard nodig heb?
Ben ik mild als het moeilijk is?
Erken ik hoe complex dit gezin is en hoe knap ik het doe?
Sta ik mezelf toe om fouten te maken, te leren, te groeien?
Pas toen ik dat ging oefenen en ja, dat is oefenen (vallen EN weer opstaan) merkte ik iets veranderen.
Ik werd rustiger. Zachter. Minder afhankelijk van reacties van anderen.
En paradoxaal genoeg… werd de verbinding juist sterker.
Want als je jezelf geeft wat je nodig hebt, hoef je er niet meer om te smeken.
Dan kun je het ontvangen — zonder angst om door de mand te vallen.
Dan kun je stevig zijn — zonder hard te worden.
Dan kun je dichtbij zijn — zonder jezelf te verliezen.
En jij?
Wat plak jij op de ander?
Wat hoop je dat jouw partner of kind je laat voelen?
En wat zou er veranderen als je dat eerst aan jezelf leert geven?
Ik denk graag met je mee.
Via de WhatsApp-knop op mijn website kun je vrijblijvend je verhaal delen.
Soms is een gesprek al genoeg om een andere route te zien.
Een route waarin jij jezelf minder hoeft kwijt te raken.
En waarin je stiefgezin juist meer rust, samenwerking en verbinding voelt.
💬 Klik op de WhatsApp-knop op mijn website en vertel me waar jij in vastloopt.
We luisteren naar jou en helpen je op weg
