Over emotionele ongelijkheid in het samengestelde gezin
Je partner zegt dat je belangrijk bent.
Dat je het goed doet.
Dat je “erbij hoort”.
Maar diep vanbinnen voel je iets anders.
Alsof je altijd op plek twee komt.
Na de kinderen. Na de ex. Na ‘hoe het ooit was’.
Alsof je altijd een stapje terug moet doen. Alsof jouw gevoelens, jouw behoeften… minder zwaar wegen.
Je zou het geen jaloezie willen noemen.
En toch lijkt het erop.
Of misschien is het iets anders. Iets dat dieper gaat.
Een verlangen om ook te voelen: ik doe ertoe.
En op sommige dagen raakt dat je harder dan je zou willen.
Je wéét dat het niet om jou draait (het is niet persoonlijk), maar toch…
Je bent niet jaloers op de liefde voor zijn kinderen.
Je snapt dat er contact is met de ex omwille van het co-ouderschap.
Je begrijpt dat sommige dagen “beladen” zijn.
En toch doet het iets met je als jij altijd degene bent die inschikt.
Als jouw verjaardag ‘even snel tussendoor’ gevierd wordt, maar die van de kinderen een week lang in de planning staat.
Als jij met een kop thee op de bank zit te wachten, maar hij eindeloos lang bij zijn puber blijft hangen op bed en daarna te moe is voor jouw verhaal.
Heb je nu al behoefte aan een luisterend oor?
Op mijn website kun je direct chatten met ons. We denken graag met je mee en geven direct tips en adviezen. Zie whats app button.
Waarom het samengestelde gezin voelt als een oneerlijk speelveld
De waarheid is: een samengesteld gezin ís geen gelijk speelveld.
Jij bent er later bijgekomen.
Zij delen een geschiedenis die jij nooit kunt evenaren.
En de kinderen? Die staan, terecht, vaak op de eerste plek.
Maar als jouw plek nergens écht stevig voelt, dan ontstaat er emotionele ongelijkheid.
Niet omdat je partner geen liefde heeft.
Maar omdat jij steeds moet wachten tot je “aan de beurt” bent.
De pijn van plek twee
Het gevoel van tweede keus zijn raakt diepe lagen:
-
Je verlangen om gezien te worden
-
Je behoefte aan gelijkwaardigheid
-
Je angst om er uiteindelijk tóch niet bij te horen
-
Je oude overtuiging dat je hard je best moet doen voor liefde
En het gekke is: je partner snapt het vaak niet helemaal.
Want van buitenaf lijkt alles prima.
Je doet leuke dingen. Er is contact. Er is liefde.
Maar vanbinnen voel jij het knagen.
Hoe ga je om met die emotionele ongelijkheid?
Hier zijn vijf stappen die je kunnen helpen:
1. Erken je gemis zonder oordeel
Je hoeft jezelf niet klein te maken omdat je iets mist.
“Ik wil ook eens op één staan” is geen zwakte.
Het is menselijk. En eerlijk.
2. Spreek niet in verwijten, maar in verlangens
Zeg niet: “Ik kom altijd op de laatste plek.”
Maar: “Ik mis het om soms even echt jouw prioriteit te zijn.”
3. Onderzoek je eigen reflex
Waar pas jij je aan zonder dat erom gevraagd wordt?
Waar slik je iets in dat je eigenlijk had willen uitspreken?
4. Pak je plek zonder strijd
Je hoeft geen plek te ‘verdienen’ door te zorgen of op eieren te lopen.
Je mag ‘m innemen. Met zachtheid én helderheid.
Niet als moeder, maar als partner. Als vrouw.
5. Besef: plek twee betekent niet minder waard
De kinderen gaan vaak voor in tijd. Maar dat betekent niet dat jij minder waarde hebt in liefde.
Je rol is anders. Niet kleiner.
Tot slot
Als je dit herkent: weet dat je niet de enige bent.
Zoveel bonusouders lopen rond met dat stille gevoel van tekort.
Je hoeft het niet allemaal te slikken. En je hoeft het ook niet te bevechten.
Er is een weg tussen opofferen en eisen: die van innerlijk leiderschap.
Begin met één vraag:
👉 Wat zou er veranderen als jij jezelf op één zet ook als niemand anders dat doet?
Wil je dat we met je meedenken? Deel je vraag of uitdaging via de whats app button op de website.
