In een samengesteld gezin zijn woorden extra beladen.
Je zegt iets over de kinderen van de ander, bam, discussie.
Je benoemt een grens, boem, een verwijt terug.
Of je stelt een vraag en krijgt een defensief antwoord waar je totaal niet op zat te wachten.
En ineens voel je het: Auw.
Dat kleine, knagende gevoel dat je bekritiseerd wordt.
Dat het aan jou ligt.
Dat jij het weer niet goed doet.
En voor je het weet, sta je in de verdediging of klap je juist dicht.
Waar komt dat vandaan?
Je gevoel van aangevallen worden heeft meestal minder met de inhoud te maken… en meer met de toon, timing of jouw eigen oude pijn.
In samengestelde gezinnen komt daar nog iets bovenop:
Je plek is vaak onduidelijk. Je rol wordt zelden vanzelfsprekend erkend. En kritiek (of wat voelt als kritiek) raakt daardoor veel dieper.
-
Je bonuskind zegt:
“Jij bent mijn moeder niet, hoor.”
En jij voelt: “Ik hoor hier niet. Ik mag niks.” -
De biologische moeder appt:
“Kun je volgende keer even níet zijn schoenen vergeten?”
En jij hoort: “Je bent een slechte ouder.” -
Je partner zegt:
“Je maakt er altijd zo’n probleem van.”
En jij denkt: “Waarom neemt hij me nooit serieus?”
En zo schiet je bam! van contact naar conflict.
Of erger: je houdt je mond. Slikt het in.
Tot het alsnog knalt.
Wat er onder ligt
Wanneer je je snel aangevallen voelt, speelt vaak dit mee:
-
Je hebt geen vaste plek in het systeem (stiefrol is diffuus)
-
Je oude overtuigingen worden getriggerd:
– “Ik doe het nooit goed.”
– “Mijn grenzen zijn lastig.”
– “Ik ben niet belangrijk.” -
Je mist emotionele veiligheid in je stiefgezin:
En dus interpreteer je neutrale opmerkingen als bedreigend. -
De ander communiceert onhandig:
Niet vanuit verbinding, maar vanuit controle, irritatie of haast.
En wat is het gevolg?
❌ Je raakt uit contact
❌ Je gaat de ander zien als ‘tegenstander’
❌ Je zegt steeds minder wat je voelt of denkt
❌ Je wordt cynisch of passief-agressief
❌ Er ontstaat een kloof waar geen gesprek meer overheen komt
En dat is gevaarlijk.
Want in een samengesteld gezin is praten essentieel.
De lijntjes zijn kwetsbaar. De rollen zijn complex.
En zonder open communicatie komt er afstand met een 2e scheiding als resultaat.
Wat kun je doen?
-
Onderzoek je eigen trigger:
-
Vraag jezelf af: Wat raakt me hier zo? Wat maakt dat dit zo binnenkomt?
-
Is het de toon? Of zit er een oude overtuiging onder?
-
-
Communiceer vanuit behoefte, niet vanuit aanval:
-
In plaats van: “Jij denkt zeker dat ik het niet goed doe?”
Zeg: “Ik merk dat ik me onzeker voel als je dat zo zegt. Kun je het anders verwoorden?”
-
-
Zorg voor een veilige setting voor moeilijke gesprekken:
-
Niet tussen de soep en de patat. Plan een moment.
-
Begin met: “Ik wil iets bespreken dat belangrijk voor me is en spannend.”
-
-
Leer de ander hoe jij feedback het beste ontvangt:
-
“Als je iets wil zeggen over de kinderen, helpt het als je eerst benoemt dat je me waardeert.”
-
Tot slot
Je hoeft je niet te schamen voor het feit dat je je snel aangevallen voelt.
Je bent mens.
Je bent kwetsbaar.
En in een samengesteld gezin is het logisch dat je soms op scherp staat.
Maar blijf wel praten.
Niet tegen de ander.
Niet alleen over de ander.
Maar met de ander.
En als dat moeilijk is vraag hulp.
Want dit hoef je niet alleen te doen.
Wil je dat we meedenken? Stel je vraag of deel je verhaal via de what’s app button.
Of bekijk de mini training Communicatie in het stiefgezin
Marieke
Stiefexpert
