(en waarom dat geen falen is, maar een uitnodiging tot moed en actie)
Soms weet je dondersgoed wat er niet klopt.
Dat je relatie al maanden stroef loopt.
Dat je steeds vaker moppert tegen je bonuskind, terwijl je had voorgenomen om het anders te doen.
Dat je niet goed voor jezelf zorgt. Geen energie voelt. Dat het schuurt op je werk. In je lijf. In je gezin.
En toch… blijf je waar je bent.
Je blijft nadenken. Je blijft voelen. Je blijft wikken.
Misschien praat je er zelfs over. Zoek je boeken of luister je een podcast.
Maar de actie? Die blijft uit.
Waarom dat gebeurt
Het klinkt misschien raar, maar niet in beweging komen is vaak een vorm van zelfbescherming.
Zolang je niets verandert, kan er ook niets mislukken.
Als jij je stiefgezin anders gaat vormgeven, is er kans dat het nog steeds schuurt.
Als je een gesprek met je partner voert over wat je mist, kan het zijn dat hij je niet begrijpt.
Als je begint met sporten, grenzen stellen of solliciteren, bestaat er een kans dat je struikelt.
Dus blijf je in wat je kent. In de twijfel. De onvrede. De klacht.
Niet omdat je lui bent of koppig, maar omdat je systeem veiligheid voorop zet.
En veiligheid betekent: controle houden, risico vermijden, pijn voorkomen.
De slachtofferrol is geen zwakte
Het is een beschermingsmechanisme. Een manier om niet opnieuw teleurgesteld te raken.
In de psychologie noemen ze dit aangeleerde hulpeloosheid (Seligman): wanneer je vaker hebt ervaren dat je inzet niets oplevert, leer je af om te bewegen.
Je systeem fluistert: “Het heeft toch geen zin.”
En dat herhaal je, tot het een overtuiging wordt.
Maar diep vanbinnen weet je dat je eigenlijk meer verlangt.
Meer rust.
Meer invloed.
Meer ruimte om jezelf te zijn in je stiefgezin, je relatie, je lijf, je leven.
Verandering vraagt lef
En ja, het kan misgaan.
Als je het gesprek aangaat.
Als je een grens stelt.
Als je uitspreekt wat je nodig hebt.
Het kan ongemakkelijk zijn. Je kwetsbaar maken. Niet direct iets oplossen.
Maar is dat erger dan nog maandenlang hetzelfde patroon blijven herhalen, terwijl je eigenlijk allang weet dat het je leeg trekt?
Wat kun je dan wél doen?
Begin klein.
Niet met alles tegelijk, maar met één bewuste stap.
Een keuze die niet veilig voelt, maar wel zuiver.
Bijvoorbeeld:
– Uitspreken wat je voelt, zonder meteen een oplossing te verwachten.
– Een moment op de dag claimen voor jezelf.
– Je gedachten uitdagen: “Wat als het wél lukt?”
– Hulp vragen, ook als je het spannend vindt.
Jij bent niet je patroon
Je bent niet je uitstelgedrag, niet je vermijding, niet je moedeloosheid.
Je bent iemand met verlangen.
Met potentie om op een andere plek uit te komen dan waar je nu zit.
En nee, je hoeft het niet alleen te doen.
Ga jij in de actiestand?
Wil je dat we meedenken, stel je vraag via de what’s app button.
Marieke Jansen | Stiefexpert
Zal ik hier nog een social post + 5 rake t
