Nou, dan regel jij het maar met je kinderen.”
“Jij hebt hier altijd iets over te zeggen.”
Of de klassieker: “Ik bemoei me er niet mee, want anders krijg jij weer ruzie met ze.”
Het klinkt onschuldig, maar dit soort uitspraken zijn stille gifstoffen in een samengesteld gezin.
Want als jij en je partner elkaar niet steunen, voelt iedereen dat.
De spanning. De irritatie. Het ontbreken van een gezamenlijke koers.
Zonder teamgevoel ontstaat chaos
In een samengesteld gezin heb je te maken met verschillende loyaliteiten, ritmes en regels.
-
Wie bepaalt de bedtijden?
-
Wat mag wel bij de ene (bonus)ouder en niet bij de andere?
-
Hoe ga je om met puberale brutaliteit?
Als jij en je partner niet op één lijn zitten, of elkaar niet zichtbaar steunen, voelen (bonus))kinderen direct waar de scheurtjes zitten. En (bonus)kinderen hoe lief ook gebruiken die ruimte. Niet uit kwaadwilligheid, maar uit overlevingsdrang en loyaliteit.
Voorbeeld:
De bonusmoeder zegt tegen puber Max: “Zet je schoenen even in de gang.”
Max rolt met zijn ogen. “Papa vindt dat nooit erg.”
Als papa vervolgens niets zegt, is dat niet alleen een klap voor haar, maar ook een verwarrend signaal voor Max: wie bepaalt hier eigenlijk wat?
Wat doet het met de (bonus)kinderen?
(Bonus)kinderen hebben duidelijkheid en voorspelbaarheid nodig om zich veilig te voelen.
Als ouders (en stiefouders) elkaar tegenspreken of uit contact raken:
-
Ontstaat er onzekerheid: “Bij wie hoor ik nu?”
-
Krijgen (bonus)kinderen een onbedoeld machtige rol: ze bepalen indirect de sfeer.
-
Voelen ze vaak schuld: ze merken de spanning, maar begrijpen niet dat het systeem (en niet zij) de oorzaak is.
Dit is vooral schadelijk voor (bonus)kinderen die al een scheiding achter de rug hebben.
Zij hebben dubbele zekerheid nodig dat hun ouders (en stiefouders) een stabiele basis vormen.
Voorbeeld uit de praktijk: Rob en Sandra
Rob (45) en Sandra (42) hebben een samengesteld gezin met vier kinderen.
Op een zaterdagmiddag barstte de bom. Sandra sprak Robs dochter aan omdat ze voor de zoveelste keer haar vieze kleren naast de wasmand gooide. Rob hoorde het en zei vanuit een soort schuldgevoel:
“Laat maar, ik ruim het zelf wel op.”
Sandra voelde zich afgewezen en trok zich terug.
Het werd geen discussie tussen hen, maar een koude oorlog. De kinderen merkten het meteen. De sfeer zakte in, en Robs dochter werd nog recalcitranter.
Moraal: als partners elkaar niet steunen, verliezen ze beiden hun gezag én de verbinding met de kinderen.
Hoe vorm je wél een team in je stiefgezin?
-
Praat achter de schermen
Bespreek je opvoedstijl, grenzen en verwachtingen als de kinderen en bonuskinderen er niet bij zijn.
Ben het niet altijd met elkaar eens, maar zoek een compromis voordat het een publiek debat wordt. -
Toon elkaar respect, ook bij verschil
Zeg niet: “Doe niet zo overdreven,” maar: “We praten er later over, maar ik hoor dat je hier iets van vindt.” -
Maak een gezamenlijke “spelregelkaart”
Voor zowel de kinderen en bonuskinderen als voor jezelf. Welke regels gelden altijd? Waar is ruimte voor onderhandeling? Dit voorkomt eindeloze discussies. -
Geef elkaar rugdekking
Zelfs als je partner iets zegt waar jij twijfels over hebt, ondersteun hem/haar op het moment zelf. Bespreek het later, niet bij de kinderen.
De voordelen voor de kinderen en bonuskinderen
-
Ze voelen veiligheid: papa en bonusmama zijn één front.
-
Ze hoeven niet te kiezen of te manipuleren (bewust of onbewust).
-
Ze krijgen een helder voorbeeld van respectvolle samenwerking, ook als het schuurt.
Samenvatting
Een samengesteld gezin kan alleen floreren als jij en je partner elkaar blijven zien en steunen.
Niet door het altijd eens te zijn, maar door elkaar ruimte, vertrouwen en rugdekking te geven.
Kinderen hebben dat nodig. Jij hebt dat nodig. En jullie relatie helemaal.
Heb je hier vragen over of over heel wat anders, stel het in de what’s app of mail ons info@praktijkmariekejansen.nl
