De afgelopen week las ik dingen op Facebook waar ik echt stil van werd.
Berichten van stiefouders, soms zichtbaar, soms anoniem, waarin jonge kinderen worden omschreven als:
🩶 “Een manipulatief kreng”
🩶 “Een verwende prinses”
🩶 “Een puber die onze relatie kapotmaakt”
En het doet me pijn. Niet omdat ik het allemaal zo goed weet. Maar omdat ik weet hoeveel schade we hiermee aanrichten aan kinderen, aan relaties, en aan onszelf.
En ja, ik snap het ook.
Je voelt je machteloos. Je hebt zó je best gedaan. Je partner grijpt niet in. De sfeer is al maanden gespannen. Je bent op.
Maar dit… dit mag nooit de plek zijn waar we dan terechtkomen.
Want wat je op deze manier op een kind projecteert, zegt alles over jouw pijn en niets over hun intentie.
Het verschil tussen gedrag en een kind als persoon
We mogen altijd frustratie voelen over gedrag.
Zeker als dat gedrag lastig, grensoverschrijdend of intens is.
Maar we moeten stoppen met het gedrag en het kind te verwarren.
Een kind dat bazig doet, is geen ‘dwingende trut’.
Een kind dat ligt te drammen, is geen ‘manipulatief monster’.
Een kind dat zich afzet, maakt niet jouw relatie kapot.
Wat het wél is?
Een kind dat probeert te overleven in een onveilige, onduidelijke of spannende situatie.
Een kind dat opgroeit tussen systemen, verwachtingen en emoties waar het nooit om heeft gevraagd.
Kinderen zijn geen volwassenen
Ze manipuleren niet zoals jij dat bedoelt.
Ze kunnen jouw grenzen niet respecteren als die niet eerst helder en liefdevol worden neergezet.
Ze zijn nog aan het leren.
En de hersenen van een 4-jarige of 15-jarige zijn daar simpelweg nog niet klaar voor.
Hun gedrag komt voort uit ontwikkeling, spanning, loyaliteit en omgeving.
En jij bent onderdeel van die omgeving.
Ze voelen alles. Ook wat je niet zegt.
Kinderen voelen haarfijn aan hoe er over hen gedacht wordt.
Zelfs als je het nooit letterlijk uitspreekt.
Jouw energie, je blik, je toon. Ze vangen het op.
Wat denk je dat een kind leert als het voelt: “Ik ben ongewenst. Ik ben de oorzaak van problemen. Ik ben lastig.”?
Wat geef je mee aan een jong mens dat nog volop in ontwikkeling is?
En wat doet dat met de verbinding tussen jou en je partner?
Wat doet het met je zelfbeeld, als je zulke woorden nodig hebt om te ontladen?
Maar ik heb toch ook gevoelens?
Ja. Die zijn er. Die mogen er zijn.
Je mag het moeilijk vinden.
Je mag huilen, schreeuwen, boos zijn, moe zijn.
Maar je mag een kind nooit maken tot de oorzaak van jouw frustratie.
En: zij zijn jou niks verschuldigd.
Jij koos voor een partner met kinderen. Zij kozen niet voor jou.
Er wordt weleens gezegd:
“Ik heb geen verplichtingen naar hen toe. Het zijn niet mijn kinderen.”
Maar als dat waar is, dan geldt ook dit:
Zij hebben géén verplichtingen naar jou toe.
Respect is iets wat ontstaat door gedrag, door keuzes, door jouw aanwezigheid. Niet door positie of relatievorm.
De rol van de andere ouder, de ex, de partner?
Ook die kunnen een rol spelen in ingewikkelde dynamiek.
Soms is er strijd, chaos, geen grenzen.
Soms word je klemgezet tussen loyaliteit en onmacht.
Maar ook dan geldt: Kinderen zijn niet verantwoordelijk voor de keuzes van hun ouders.
Ze zijn loyaal, verward, gekwetst, bang, overprikkeld.
Maar ze zijn geen tegenstanders.
Wat ik hoop
Ik hoop dat we leren om woorden te gebruiken die gedrag beschrijven niet kinderen afschrijven.
Dat we de kracht terugpakken die ligt in volwassenheid.
Niet door perfect te zijn, maar door bewust te zijn.
En ja, dat vraagt iets.
Maar dat is waar het begint.
Bij jou.
Bij mij.
Bij ons.
Voor de kinderen.
Voor je relatie.
Voor jezelf.
