“Ik wist dat hij kinderen had.
En ik was echt verliefd.
Maar soms…zou ik willen dat ik een ander leven had gekozen. Ik denk dat ik spijt heb van mijn samengestelde gezin”
Ze zei het fluisterend, alsof het iets was om je voor te schamen.
Maar haar gezicht vertelde genoeg: vermoeid, gekwetst, ze was op.
Ze vertelde me hoe ze zich jarenlang had ingespannen om een fijne band op te bouwen met haar bonuskind. Hoe ze haar vakanties, weekenden en werkroosters afstemde op het ritme van het samengestelde gezin. Hoe ze keer op keer haar verwachtingen bijstelde. En toch liep ze telkens opnieuw tegen muren van weerstand aan. Tegen pubergedrag, loyaliteitsconflicten, irritaties tussen de kinderen, spanningen met haar partner, en een constante druk om het iedereen naar de zin te maken.
En nu zat ze daar. Moe, verdrietig, en met een schuldgevoel. Want wie zegt nou hardop dat ze soms spijt heeft?
Mag je spijt hebben van je samengestelde gezin?
Het is misschien een van de grootste taboes in stiefgezinnen: spijt.
Niet omdat je je partner niet meer liefhebt.
Niet omdat je de kinderen iets kwalijk neemt.
Maar omdat je je overweldigd voelt door de complexiteit waar je dagelijks mee te maken hebt.
Je voelt je een buitenstaander in je eigen huis.
Je partner zit klem tussen jou en zijn kinderen.
Je raakt uitgeput van alles wat onbesproken blijft.
En je vraagt je af: Is het gek dat ik spijt voel?
Het eerlijke antwoord: nee.
Spijt is geen oordeel over je keuzes. Het is een signaal.
Een teken dat iets in jou gehoord wil worden.
Vaak is het geen spijt van de liefde zelf, maar van het leven dat erbij kwam.
Wat maakt samengestelde gezinnen zo complex?
In een kerngezin groei je samen naar ouderschap toe. In een stiefgezin stap je halverwege in. Je krijgt er een opvoedpakket bij zonder handleiding, een ex-partner op de koop toe, en kinderen die jou niet hebben gekozen. Veel bonusouders ervaren dat ze zich voortdurend moeten aanpassen, terwijl hun behoeften nauwelijks besproken worden.
De meeste problemen in samengestelde gezinnen gaan dan ook niet over ‘onwil’, maar over botsende loyaliteiten, onuitgesproken verwachtingen en structurele ongelijkheid.
En dat is precies waarom zoveel bonusmoeders (en -vaders) op een bepaald moment denken: Was dit het waard?
Spijt hoeft niet het einde te zijn
Wat als je die spijt niet ziet als falen, maar als uitnodiging?
Een uitnodiging om stil te staan bij wat jij nodig hebt.
Om grenzen te stellen.
Om eerlijk te zijn tegen je partner.
Om je eigen plek serieus te nemen.
Veel bonusouders die ik spreek, kwamen pas tot adem toen ze de druk loslieten om het perfecte samengestelde gezin te ‘laten slagen’. Toen ze zichzelf toestemming gaven om even niet te zorgen, even niet te pleasen, maar te voelen: Wat wil ík eigenlijk in dit leven?
Wat kun jij doen als je spijt voelt?
-
Erken je gevoel: Spijt betekent niet dat je de verkeerde keuze hebt gemaakt. Het betekent dat je iets mist: rust, verbinding, erkenning of ruimte voor jezelf.
-
Ga het gesprek aan met je partner, zonder verwijten. Gebruik “ik voel”-zinnen en geef aan waar jij tegenaan loopt.
-
Stel je verwachtingen bij: Niet elk samengesteld gezin wordt een hecht geheel. En dat hoeft ook niet. Een vreedzaam naast-elkaar-bestaan kan ook waardevol zijn.
-
Zoek steun bij mensen die jouw situatie écht begrijpen. Coaching, een e-boek of podcast over stiefouderschap kan je helpen om perspectief te krijgen.
-
Laat perfectionisme los: Je hoeft geen superbonusouder te zijn. Goed genoeg is écht goed genoeg.
Je bent niet de enige
Spijt binnen een samengesteld gezin komt vaker voor dan je denkt. Alleen wordt het zelden uitgesproken. Veel stiefouders houden hun struggles voor zich uit schaamte of uit angst om ondankbaar te lijken. Maar weet: je gevoel mag er zijn. En je hoeft het niet alleen te dragen.
🌱 Wil je aan de slag met je samengestelde gezin en een 2e scheiding voorkomen, volg dan mijn e-learning Maak een succes van je samengestelde gezin
