Je dacht dat samenwonen het moeilijkste deel zou zijn. Maar nu je eenmaal een samengesteld gezin vormt, blijkt de echte uitdaging ergens anders te liggen: opvoeden.
Want wat doe je als jouw partner dingen door de vingers ziet die jij écht niet oké vindt?
Wat als jij duidelijke regels wilt en je partner kiest voor “ach, laat maar”?
Het kan een mijnenveld worden. Niet alleen voor jou, maar ook voor je relatie.
In dit blog neem ik je mee in hoe je samen op één lijn komt – zónder strijd, zónder dat iemand zich buitengesloten voelt, en mét oog voor de kinderen.
Laura en Mark
Laura woont sinds een jaar samen met haar partner Mark en zijn kinderen van 8 en 10. Ze heeft zelf een zoon van 6.
Ze vertelt me:
“Ik voel me de boze stiefmoeder. Ik blijf de hele dag corrigeren: tanden poetsen, schoenen opruimen, schermtijd… en Mark zegt er bijna niks van. Als ik er iets van zeg, kijkt hij me geïrriteerd aan. Het voelt alsof ik in mijn eentje politieagent ben.”
Herkenbaar? Het echte probleem gaat vaak niet over de kinderen, maar over verschillen in opvoedstijl – en waar die vandaan komen.
Waarom opvoedstijlen botsen in een samengesteld gezin
-
Je neemt je eigen opvoeding mee.
Opvoedstijlen ontstaan niet zomaar. Je hebt geleerd hoe opvoeden “hoort” van je ouders of verzorgers. Vaak kopiëren we dat patroon grotendeels of we doen juist het tegenovergestelde van wat we vroeger vervelend vonden. Beide zijn menselijk, maar het kan tot frictie leiden als je partner vanuit een heel ander uitgangspunt komt. -
Kinderen hebben al een geschiedenis.
Jouw bonuskinderen zijn al jarenlang op een bepaalde manier opgevoed. Ze kennen hun ouders, hun regels en hun vrijheden. Voor hen kan het verwarrend zijn als er ineens een nieuwe volwassene in huis komt die andere verwachtingen heeft. -
Je partner voelt loyaliteit.
Ouders kunnen milder zijn na een scheiding. Ze willen compenseren of het gezellig houden. Dat kan botsen met jouw behoefte aan duidelijkheid en structuur. -
Systemische rollen zijn onduidelijk.
Jij probeert grenzen te stellen, maar staat eigenlijk niet “boven” de kinderen. Dat hoort de ouder te doen. Als dat niet gebeurt, voelt het alsof jij tegen de stroom in zwemt. -
Stress en overbelasting.
Een samengesteld gezin vraagt veel. Kleine irritaties worden groot omdat iedereen onder spanning staat en omdat jullie nog zoekende zijn naar een nieuwe balans.
De vier opvoedstijlen
Psychologen onderscheiden vier opvoedstijlen:
-
Autoritair streng en controlerend (“omdat ik het zeg”).
-
Permissief heel toegeeflijk, weinig regels.
-
Verwaarlozend weinig regels én weinig betrokkenheid.
-
Autoritatief/democratisch duidelijke regels én warmte (de stijl die vaak het beste werkt).
Vaak botsen partners omdat de één autoritatiever is (“regels en structuur”) en de ander permissiever (“kinderen moeten lekker zichzelf kunnen zijn”). Geen van beide stijlen is per se fout, maar als jullie niet afstemmen, krijgen kinderen twee verschillende boodschappen. Dat geeft onrust en kan hen in een lastige loyaliteitspositie brengen.
Hoe kom je samen op één lijn
-
Praat eerst met elkaar, niet met de kinderen.
Maak tijd om zonder kinderen te bespreken wat jullie belangrijk vinden. Welke regels zijn niet onderhandelbaar? Waar is ruimte? -
Kies je battles.
Focus op 2 of 3 dingen die echt belangrijk zijn (bijvoorbeeld bedtijd en tafelregels). Zo blijft het haalbaar en voorkom je dat je voortdurend politieagent bent. -
Laat de ouder het voortouw nemen.
De biologische ouder is de sleutel. Kinderen voelen zich veiliger als hun ouder de regel uitspreekt. Jij mag ondersteunen,maar niet in je eentje de strijd aangaan. -
Gebruik ik-boodschappen.
Zeg: “Ik merk dat ik onrustig word als de kinderen tot laat op hun scherm zitten. Kunnen we daar samen afspraken over maken?” -
Maak gezamenlijke afspraken zichtbaar.
Hang een huishoudposter op of bespreek elke zondag de weekplanning. Zo weten kinderen wat er verwacht wordt en kun je terugverwijzen naar afspraken, in plaats van elke keer opnieuw te strijden.
Het resultaat
Toen Laura en Mark deze stappen zetten, merkte Laura dat ze niet meer de politieagent hoefde te zijn. Mark sprak zijn kinderen aan, Laura steunde hem. De kinderen voelden de duidelijkheid en de sfeer in huis werd lichter.
Laura zei later:
“Ik voel me eindelijk team met Mark. Ik hoef niet meer alles te dragen. En ik merk dat de kinderen me meer respecteren nu Mark achter me staat.”
Loop jij hier ook tegenaan? Klik op de WhatsApp-button op en vertel kort jouw situatie. Ik help jullie graag om de spanning te verminderen en samen een plan te maken.
Marieke
Stiefexpert
