Je kind staat met zijn jas al aan in de gang. De tas is gepakt. Het is tijd om naar de andere ouder te gaan.
En jij? Jij veegt een traan weg en zegt: “Ik vind het zo moeilijk zonder jou.”
Klinkt onschuldig, toch? Maar voor je kind voelt het loodzwaar. Want wat moet hij nu? Bij de ander in de auto stappen met het gevoel dat hij jou in de steek laat?
Dit soort dingen gebeuren vaker dan je denkt. Niet per se uit kwade wil, maar uit verdriet, boosheid of angst. Alleen: het is je kind dat ermee opgescheept zit.
Kleine dingen met grote gevolgen
Dit zijn situaties die ik vaak hoor of zie:
-
Projectie: “Ik merk gewoon aan mijn kind dat hij liever niet naar zijn vader gaat.” Vaak zegt dat meer over jouw gevoel dan over dat van je kind.
-
Huilen bij de overdracht: tranen, drama, een kind dat met schuldgevoel in de auto stapt.
-
Te lang blijven hangen: nog even praten, nog een kus, nog een vraag. Voor jou troost, voor je kind verwarrend en benauwend.
-
Ondervragingen: “Hoe was het bij mama? Wat zei papa over mij?” Kinderen voelen feilloos dat je iets uit ze probeert te trekken.
-
Chantage in het klein: “Als je liever hier blijft, dan mag je vanavond laat opblijven.” Een kind voelt haarfijn dat liefde en loyaliteit koopwaar worden.
Voor ouders lijken dit kleine dingen. Voor kinderen zijn dit grote boodschappen: ik mag niet vrij van allebei houden. Ik moet kiezen.
De Drama Driehoek
In de psychologie noemen we dit de Drama Driehoek. Je schiet als ouder ongemerkt in een rol:
-
Slachtoffer: huilen, zielig doen, laten zien hoe zwaar jíj het hebt.
-
Aanklager: de ander zwartmaken of belachelijk maken tegenover je kind.
-
Redder: je kind bij je houden “omdat het bij de ander te moeilijk is”.
En je kind? Dat zit gevangen in dit spel.
Ze leren dat ze zich moeten opsplitsen: bij de een dit zeggen, bij de ander dat. Altijd bang om de verkeerde keuze te maken.
Wat dit doet met kinderen van gescheiden ouders
Kinderen die dit jarenlang meemaken, groeien op met schuldgevoel, onzekerheid en verwarring.
Ze leren dat liefde altijd gepaard gaat met strijd. Dat ze nooit helemaal goed genoeg zijn. En dat ze moeten kiezen tussen de mensen van wie ze het meest houden.
Word de volwassene
Jouw kinderen hebben geen perfecte ouder nodig. Ze hebben een ouder nodig die in de volwassen rol blijft. Die kan zeggen:
-
“Ik red me wel, ga jij maar lekker naar mama.”
-
“Ik ben blij dat het fijn bij papa was.”
-
“Jij hoeft niets voor mij op te lossen, dat is mijn verantwoordelijkheid.”
Dat is volwassen liefde. Dat is loslaten.
👉 Herken je dit? Voel je dat jouw kinderen klem komen te zitten en wil je leren hoe het anders kan?
Stuur me een bericht via de WhatsApp-button op mijn website. Ik denk met je mee hoe jij het verschil wel kan maken
