Waarom je in de verliefdheidsfase beter geen grote beslissingen neemt (ook al voelt het fantastisch)
Je hebt vlinders, lacht je suf om zijn grapjes, en het voelt alsof jullie elkaar al jaren kennen. Na alle mislukte dates, twijfels en gebroken relaties is het eindelijk raak. Hij ziet jou écht. Jullie praten tot diep in de nacht, houden elkaars hand vast in de supermarkt, en jullie lijken dezelfde normen en waarden te hebben….
En dus denk je al snel:
Zullen we gaan samenwonen?
Moet ik zijn kinderen al voorstellen aan die van mij?
Zullen we alvast een vakantie boeken met z’n allen?
Maar wacht even.
Niet om de pret te bederven, maar juist om de kinderen en bonuskinderen te beschermen:
De verliefdheidsfase is een periode waarin je brein letterlijk een beetje dronken is van hormonen. En dronken mensen… maken niet de beste beslissingen.
De roze bril is biologisch
In de eerste maanden van een relatie gieren dopamine, oxytocine en endorfine door je lijf.
Je voelt je licht, verbonden, energiek en hoopvol. Alles lijkt mogelijk.
Maar je ziet vooral wat je wílt zien niet per se wat er echt is.
Dat is geen zwakte. Dat is hoe ons brein werkt als we verliefd zijn.
Evolutionair gezien is het bedoeld om je te verbinden, niet om kritisch te evalueren.
Maar dan komen de (bonus)kinderen erbij
“Hij was zó leuk… tot ik mijn bonuszoon van 9 ontmoette.”
“Mijn dochter vond haar eerst wel aardig totdat ze hier ineens bleef slapen.”
“Het voelde alsof we een team waren… totdat hij haar kinderen opvoedde zoals zij het niet wil.”
In een samengesteld gezin krijg je niet alleen je partner, maar ook:
-
zijn kinderen
-
zijn ex
-
zijn ritme
-
zijn opvattingen over opvoeden, geld, regels, rust
-
én al je eigen gevoeligheden die geraakt worden
En dat is nogal wat. Zeker als je relatie nog in de champagnefase zit.
Grote beslissingen + roze bril = risicorecept voor stiefgezin
Samenwonen terwijl je elkaar nog nooit hebt gezien als oververmoeide stiefouder op maandagochtend?
Kinderen introduceren terwijl je elkaars opvoedstijl alleen van horen zeggen kent?
Een huis kopen terwijl je nog nooit samen een vakantie overleefd hebt?
Het lijkt misschien liefdevol, maar het is vaak té snel.
Wat dan wél?
Vertragen betekent niet afremmen uit angst. Het betekent ruimte geven aan realiteit.
Stel jezelf en elkaar deze vragen:
-
Hebben we elkaar al meegemaakt in stress, in conflict, in sleur?
-
Hoe reageren we als een kind jaloers is, afwijst of over grenzen gaat?
-
Durven we elkaar te bevragen zonder in verwijt of drama te schieten?
-
Hoe goed kennen we elkaars relatie met de ex-partner?
-
Weten we wat ons eigen hechtingsverhaal is en wat dat triggert in het stiefgezin?
Voorbeeld: Marleen & Bas
Marleen (38) was drie maanden samen met Bas toen ze hun kinderen aan elkaar voorstelden.
Het ging oké. Tot de zomervakantie. De kinderen botsten, Marleen voelde zich buitengesloten, Bas vond haar te kritisch.
Ze gingen tóch samenwonen, “want je kunt niet alles van tevoren weten.”
Zes maanden later sliep Marleen regelmatig op de bank, en droomde ze heimelijk van een weekendje zonder ‘zijn opvoedgedoe’.
Ze hadden niet te weinig liefde. Ze hadden te weinig tijd genomen om liefde te leren dragen in het echte leven.
Samengevat
In de verliefdheidsfase lijkt alles mogelijk.
Maar een samengesteld gezin vraagt niet alleen liefde. Het vraagt structuur, bewustzijn, en timing.
Dus ja, lach, geniet, ontdek. Maar stel grote stappen nog even uit. Niet uit angst, maar uit zorg.
Want je gezin verdient niet alleen liefde, het verdient liefde die standhoudt. En geen 2e scheiding
Heb je hier vragen over of een hele ander vraag, stel het gerust via de what’s app button of mail ons info@praktijkmariekejansen.nl
