Je hoeft niet de leukste bonusouder ooit te zijn

En waarom dat misschien wel het meest liefdevolle is wat je voor jezelf en je gezin kunt doen

Ze had zich voorgenomen om het anders te doen.
Lichter. Liefdevoller. Rustiger dan de strijd die ze zelf ooit als kind had meegemaakt in haar gebroken gezin. Ze zou een veilige plek zijn. Geen extra conflictbron.
Gewoon iemand die zacht meebewoog, zonder al te veel verwachtingen.

En dus deed ze haar best.

Ze bakte cake op de verjaardagen van kinderen die haar geen mama mochten noemen.
Liet dingen los waarvan ze vroeger overtuigd was dat ze die belangrijk vond.
Ze zat langs de lijn, in de kou, bij sportwedstrijden die haar niets zeiden.
Ze knikte begripvol wanneer de ex weer een plan wijzigde op het laatste moment.
En als het schuurt? Dan lachte ze. Of zweeg.

Want dat leek het veiligst.
Want dat was wat mensen zeiden: geef het de tijd, wees er gewoon, stel je liefdevol op, het komt wel goed.

En eerlijk? Soms leek dat ook echt te werken.
Soms zag ze een glimp van verbinding. Een onverwacht “doei” van haar bonuspuber.
Of een blik van haar partner die zei: ik zie wat je doet.
Maar steeds vaker bleef het stil. Vanbinnen.

Het pleasen begon zwaar te wegen.
Niet omdat ze ondankbaar was. Maar omdat ze zichzelf niet meer herkende.

Waar was haar eigen stem gebleven?
Waarom voelde ze zich steeds vaker onzichtbaar, ondanks alles wat ze gaf?
En waarom werd ze toch steeds zo geraakt door de kleine dingen?
Een kind dat haar negeerde. Een ex die haar passief-agressief buitensloot.
Een partner die, te goeder trouw, zei: “Je hoeft je toch niet zo druk te maken?”

Weet je niet zeker wat je nodig hebt, maar wél dat er iets moet veranderen?
Stuur ons een berichtje

Dat was het moment dat ze me belde.

Ze begon aarzelend. Met zinnen als: “Ik wil echt geen moeilijk mens zijn…”
Of: “Ik snap heus wel dat het ingewikkeld is voor iedereen.”
En: “Misschien ligt het ook gewoon aan mij.”

Maar toen ik vroeg: “Wat heb jij eigenlijk nodig?”, werd het stil.
En daarna kwamen de tranen.
Omdat ze het zó lang niet had gevraagd. Aan zichzelf.

Ze had geprobeerd de leukste te zijn. De soepelste. De meest begripvolle.
Maar ergens onderweg was ze zichzelf verloren.

En precies daar ligt de kern van dit verhaal.

Want bonusouderschap vraagt niet om een perfecte versie van jou.
Niet om de altijd vrolijke, altijd flexibele, altijd beschikbare ‘reserveouder’.
Het vraagt om jou. Eerlijk. Aanwezig. Met alles wat je voelt.

Het vraagt om een vrouw/man die durft te zeggen:
“Dit raakt me.”
“Dit wil ik anders.”
“Ik weet even niet hoe ik hiermee om moet gaan.”

Want je bent niet ‘extra’. Je bent deel van dit gezin.
En ook al heb je niet dezelfde biologische rol jouw aanwezigheid doet ertoe.

Dus nee, je hoeft niet de leukste bonusouder ooit te zijn.

Je mag af en toe misgrijpen.
Je mag fouten maken.
Je mag ruimte nodig hebben.
Je mag het even niet trekken.

Je mag jezelf zijn.

Want dat is waar echte verbinding ontstaat: in de ruimte waar jij jezelf mag blijven, in plaats van verdwijnen in wie je denkt dat je moet zijn.