“Ik weet dat het niet zo bedoeld is, maar… soms voelt het gewoon klote dat ik niet op plek 1 sta.”
We zeggen het zelden hardop. Soms zelfs niet eens tegen onze partner.
Maar het gevoel knaagt. Stil. Steeds. Als zijn blik zachter wordt bij zijn kind dan bij jou. Als haar stem verandert zodra haar zoon haar belt.
Als je voelt dat jouw mening moet wijken voor “wat goed is voor de kinderen.”
En het lijkt alsof iedereen dit begrijpt en logisch vindt… behalve jij.
Misschien durf je het jezelf nauwelijks toe te geven.
Dat het pijn doet.
Dat het schuurt.
Dat het voelt alsof er een hiërarchie is waar jij niet bovenaan staat, misschien niet eens op plek twee.
Een plek zonder nummer
Maar hoe werkt dat dan, liefde in een samengesteld gezin?
Want het is toch geen wedstrijd?
En toch voelt het soms alsof je die wedstrijd elke dag opnieuw verliest.
De liefde voor kinderen is anders.
Diep, onvoorwaardelijk, biologisch verankerd.
De liefde voor een partner is een keuze. Warm, sensueel, emotioneel én kwetsbaar. Maar dat verschil… dát voel je. En het doet iets met je.
Je weet best: je staat niet ónder de kinderen.
Maar je staat ook niet bóven hen.
Je staat… ergens naast. Of schuin erachter. Of op een plek zonder richtingaanwijzer. En dat maakt het soms nog ingewikkelder.
Misschien herken jij jezelf in dit verhaal en wil je je gevoel eens uitspreken zonder oordeel. Wacht dan niet tot het overwaait. Je mag me altijd even een appje sturen via de WhatsApp-knop We denken graag met je mee.
Waarom doet dit zo pijn?
Als je merkt dat dit je raakt, is dat geen teken dat je ‘egoïstisch’ bent of ‘onvolwassen’.
Het is een signaal. Een signaal van binnenuit.
De pijn om niet op plek 1 te staan, gaat vaak over iets anders:
Niet gezien worden.
Niet gehoord worden.
Niet meegenomen worden in beslissingen die jou wel raken.
De eenzaamheid van geven, zonder dat er ruimte is voor jouw behoeften.
En voor veel (stief)ouders raakt het ook aan oude overtuigingen of pijn.
👉 Misschien werd jouw plek vroeger ook niet serieus genomen.
👉 Misschien leerde je: “eerst de ander gelukkig maken, dan komt jouw beurt wel.”
👉 Of: “als je echt van iemand houdt, dan stel je je niet aan.”
En ineens, jaren later, komt die oude boodschap keihard terug in je samengestelde gezin. Zonder waarschuwing. Geactiveerd door een blik, een beslissing of een bonuskind dat alleen naar zijn vader loopt om te vertellen over de 8 voor wiskunde
Wat doet die pijn met jou?
Als die pijn aanhoudt, als je je structureel ‘tweede keus’ voelt dan sijpelt dat door:
In je gedrag: je wordt stiller, of juist feller.
In je grenzen: je cijfert jezelf weg of eist juist meer ruimte.
In de sfeer thuis: spanning, verwijten, verwijdering.
In je relatie: omdat je je partner gaat zien als degene die jou dat gevoel ‘aandoet’.
In de band met de bonuskinderen: je voelt minder geduld, of trekt je terug.
En dit… is zó menselijk. Maar het wordt wel een patroon. Een patroon dat onzichtbaar de verbinding vernietigd.
Wat kun jij doen? Wat kan je partner doen?
Jij hoeft dit niet alleen op te lossen. Maar er zijn wél dingen die jij en je partner kunnen doen:
Jij:
-
Sta stil bij wat het echt is dat je raakt. Is het echt de volgorde? Of voel je je buitengesloten? Niet belangrijk?
-
Durf het gesprek aan te gaan. Niet met verwijten, maar met behoefte. “Ik voel me soms… op afstand. En dat doet pijn.”
-
Erken je gevoel. Je mag je zo voelen. Schaam je er niet voor. Het gevoel benoemen is de eerste stap naar verbinding.
Je partner:
-
Laat zien dat jij ertoe doet. Door te vragen, te luisteren, grenzen samen te bepalen.
-
Neem je partner mee in besluiten. Laat zien dat jullie een team zijn ook als het om de kinderen gaat.
-
Verbind actief. Kleine gebaren, even samen zitten, ook als de kinderen er zijn.
❗Belangrijk: deze pijn mag nooit op het bordje van de kinderen komen te liggen. Zij zijn niet de oorzaak. Zij zijn onschuldig in het systeem.
Een extra laag: wat als jij zelf geen kinderen hebt?
Dan is de discrepantie nóg groter.
Want jij kijkt naar liefde vanuit verbinding, wederkerigheid, misschien romantiek.
Je partner voelt liefde die voortkomt uit oorsprong, bloed, bescherming.
Jij bouwt iets nieuws.
Je partner beschermt iets ouds.
En hoe heftig is dat contrast soms…
En dan nog dit: in een ‘gewoon’ gezin voelt dit anders
In een kerngezin houden jullie allebei van dezelfde kinderen.
Dan is het makkelijker te accepteren dat jullie liefde “gelijk verdeeld” is.
Maar in een stiefgezin zijn het ‘jouw kinderen’ en ‘mijn kinderen’.
Daar zit een verschil in binding, in vanzelfsprekendheid, in prioriteit.
Dat is niet goed of fout.
Dat is complex.
En dat verdient openheid.
Tot slot
Misschien ben jij die stiefouder die dit herkent, en denkt:
“Zie je wel, ik ben niet gek dat ik dit voel.”
Nee. Je bent niet gek.
Je bent gewoon mens.
Een mens dat verlangt naar erkenning, liefde en een échte plek.
🧡 En misschien staat die plek niet bovenaan.
Maar het is een plek die ertoe doet.
En die jij mag innemen. Vol. Met alles wat je bent.
Je hoeft het niet alleen te doen. Echt niet. Wil je jouw verhaal delen of even sparren over jouw plek in het stiefgezin? Klik op de WhatsApp-knop en stuur me een berichtje. We lezeb met aandacht en zonder oordeel.
