Je kinderen beschermen. Dat zit in je natuur.
Vooral als ze jong zijn, maar zelfs als ze pubers zijn, gaat er een soort oerinstinct aan zodra iemand iets zegt of doet wat hen zou kunnen raken.
Maar wat als je een nieuwe partner hebt die zelf geen kinderen heeft?
Dan kan dat oerinstinct soms onbedoeld botsen met zijn of haar behoefte om mee te doen, invloed te hebben of gewoon een plek in jullie gezin te vinden.
Ik zie dit vaak gebeuren in samengestelde gezinnen:
-
De ouder staat als een leeuw(in) tussen de kinderen en de nieuwe partner.
-
De nieuwe partner voelt zich buitengesloten, alsof hij of zij er niet toe doet.
-
De kinderen leren (onbewust): mama/papa kiest altijd onze kant.
En voor je het weet, zit je in een dynamiek waarin niemand meer écht op zijn plek staat.
Waarom je je kinderen zo beschermt
Laten we eerlijk zijn: er zitten vaak goede redenen achter die beschermdrang.
-
Schuldgevoel: Je wilt de scheiding of breuk compenseren.
-
Angst voor verlies: Bang dat je kinderen zich terugtrekken of de verbinding met jou kwijtraken.
-
Angst voor oordeel: Bang dat anderen (of je ex) vinden dat je je kinderen in de steek laat.
-
Angst voor escalatie: Bang dat er ruzie komt als je je kinderen “blootstelt” aan kritiek van je partner.
-
Behoefte aan harmonie: Je wilt gewoon dat het gezellig is thuis.
Allemaal begrijpelijk. Maar… als je altijd blijft beschermen, houd je je kinderen klein en ontneem je je partner de kans om een echte plek te krijgen.
Wat er gebeurt als je je partner geen ruimte geeft
Voor je partner kan het voelen alsof hij/zij op eieren moet lopen.
Hij?zij mag niks zeggen, geen grenzen stellen, en moet maar meebewegen met jullie systeem.
Vaak hoor ik partners zeggen:
“Het voelt alsof ik in een bed & breakfast woon, ik mag alleen maar betalen en glimlachen.”
Dit kan leiden tot:
-
Frustratie en afstand in de relatie
-
Passief gedrag of juist uitbarstingen van je partner
-
Kinderen die gaan bepalen hoe de sfeer in huis is
Iedereen op de juiste plek in het stiefgezin
Systemisch gezien is dit de sleutel: iedereen moet op de juiste plek staan.
-
Jij bent de ouder. Jij bent primair verantwoordelijk voor de opvoeding van je kinderen.
-
Je partner is geen tweede ouder, maar een sidekick: jouw bondgenoot, iemand die je steunt en naast je staat.
-
De kinderen horen kind te mogen zijn, niet de baas, niet verantwoordelijk voor jouw emoties of voor de sfeer in huis.
Wanneer iedereen deze plek inneemt, ontstaat er rust en duidelijkheid.
Hoe je dit samen oplost
Een paar stappen die helpen:
1. Bespreek je beschermdrang
Vertel je partner wat je voelt op het moment dat hij iets zegt tegen je kinderen. Benoem je angst, schuldgevoel of spanning. Alleen al dit delen maakt dat hij jou beter begrijpt.
2. Maak samen afspraken over opvoeding
Wat mag je partner wel en niet zeggen? Hoe stel je samen grenzen? Zo weten jullie allebei wat je van elkaar kunt verwachten.
3. Geef je partner de kans om te groeien in zijn rol als bonusouder
Dat is soms spannend, maar cruciaal. Als hij/zij nooit mag oefenen, zal hij/zij ook nooit goed worden in het omgaan met je kinderen.
4. Neem het niet altijd voor je kinderen op
Soms is het goed dat ze ervaren dat er meerdere volwassenen zijn die iets mogen vinden. Zo leren ze omgaan met andere perspectieven.
5. Blijf het gesprek voeren
Dit is geen eenmalig gesprek. Plan regelmatig een moment om te bespreken hoe het gaat en wat jullie anders willen doen in jullie samengestelde gezin
Tot slot
Het is normaal dat je beschermdrang soms groot is. Maar als je merkt dat het je partner buitensluit, is dat een signaal om samen te onderzoeken hoe jullie iedereen weer op de juiste plek krijgen.
Zo creëer je een gezin waar je kinderen zich veilig voelen, je partner zich welkom voelt en jij niet de hele dag politieagent hoeft te spelen.
Wil je dat we meedenken, stel je vraag of deel je probleem via de whats app button
Marieke
Stiefexpert
