Vastberaden worden terwijl je het nog niet bent
Het woord voor mijn 2026 is vastberaden.
En ik moet je eerlijk zeggen: dat woord voelde in het begin veel te groot voor mij.
Ik bén niet altijd vastberaden.
Ik voel me niet elke dag stevig.
Ik laat me nog te vaak afleiden door verwachtingen van anderen.
Ik twijfel soms eindeloos voordat ik dóórpak.
Ik laat mijn energie nog te vaak weglekken bij dingen die eigenlijk niet bij me passen.
Ik neem te weinig ruimte in.
Maar het verlangen naar vastberadenheid zit overal in mijn lijf.
Alsof iets in mij zegt: Marieke, het is tijd. Jij bent klaar voor een nieuw hoofdstuk.
En misschien herken je dat. Het gevoel dat je al wel weet waar je naartoe wilt, maar dat je nog niet leeft alsof je daar al bent. Ik zie wat het doet bij bonusouders in mijn praktijk wanneer zij zo’n woord kiezen. Bij hen werkt het als een anker. Een kompas. Een manier om door alle loyaliteiten, verwachtingen en gevoelens heen tóch trouw te kunnen blijven aan zichzelf.
Maar toen ik ging voelen welk woord ik eigenlijk wilde kiezen, merkte ik iets pijnlijks.
Ik voelde me niet altijd stevig.
Niet altijd helder.
Niet altijd onafhankelijk.
Niet altijd gegrond.
En toch verlangde ik ernaar.
Elke vezel in mij riep om meer ruimte, meer lef, meer zelfvertrouwen, meer kwaliteit in mijn keuzes.
Zoals ik het ook hoor bij bonusouders: je wéét waar je naartoe wilt, maar je leeft er nog niet naar.
Voor mij gebeurde dat dit jaar op heel alledaagse momenten.
Wanneer ik thuiskwam na een lange dag en dacht: dit kost me meer energie dan ik wil, hoe kan dit anders
Wanneer ik zachter communiceerde dan goed voelde.
Wanneer ik iets opschreef en het halveerde omdat ik bang was dat iemand er iets van zou vinden.
Wanneer ik bij mijn lief weer voelde hoe complex het soms is om je thuis te voelen in het systeem van een ander.
Wanneer ik merkte dat ik mezelf nog steeds kleiner maak dan de impact die ik wil hebben.
Dat is geen falen.
Het laat alleen zien dat ik onderweg ben.
Vastberaden was niet wie ik was.
Maar het was wel wie ik wilde worden.
En ergens wist ik: dát is precies waarom bonusouders ook zo’n woord nodig hebben.
Omdat niemand ooit in één keer stevig wordt.
Of rustig.
Of helder.
Of geduldig.
Of mild.
We worden het door de keuzes die we dagelijks maken.
En dat brengt me terug bij mijn eigen woord.
Ik koos niet voor iets zachts, niet voor iets abstracts, niet voor een woord dat lekker klinkt.
Mijn woord werd: vastberaden.
Niet omdat ik het al ben, maar omdat ik het wil worden.
Vastberaden betekent voor mij dat ik eerlijker ga spreken.
Dat ik minder ga pleasen.
Dat ik keuzes maak die passen bij wie ik wil zijn, niet bij wie anderen verwachten dat ik ben.
Dat ik ruimte maak voor rust zonder schuldgevoel.
Dat ik in mijn ondernemerschap keuzes ga maken die spanning geven, maar wél richting.
Dat ik in mijn relatie uitspreek wat ik nodig heb om echt thuis te komen.
Maar vooral betekent het:
Ik wacht niet langer tot ik me vastberaden voel.
Ik ga handelen alsof ik dat al aan het worden ben.
En dat is precies waar het voor bonusouders begint.
Je hoeft je woord niet te voelen.
Je hoeft het alleen maar te dóen.
Kies een woord dat je elke dag één keuze laat maken die klopt met waar jij heen wilt.
Een woord dat je uitnodigt.
Niet overweldigt.
Een woord dat klein genoeg is om te kunnen dragen en groot genoeg om je te laten groeien.
Misschien wordt jouw woord rust.
Of grenzen.
Of licht.
Of lef.
Of ruimte.
Of eerlijk.
Of zacht.
Of standvastig.
Begin morgenochtend eens met een simpele zin.
Vandaag handel ik vastberaden door één keuze die klopt voor mij.
En sluit je dag af met een vraag.
Waar heb ik mijn woord geleefd vandaag
Dat is hoe identiteit ontstaat.
Niet door grootse besluiten, maar door dagelijkse bewijzen.
Als je het fijn vindt dat ik even met je meedenk over jouw woord voor 2026, of over wat je nodig hebt om het écht te kunnen leven binnen je samengestelde gezin, stuur me een bericht via de WhatsApp-button op mijn site.
Marieke
Stiefexpert
