In een samengesteld gezin wordt minder gepraat dan in een ‘gewoon’ gezin.
En dat is best gek. Want er ís juist meer te bespreken. Meer lagen. Meer dynamiek. Meer gevoeligheden.
Maar toch zwijgen we vaker.
Niet omdat we niks te zeggen hebben.
Maar omdat we bang zijn voor de gevolgen als we het wél zeggen.
Ik zie het in mijn praktijk, ik hoor het in mijn sessies, en ik weet hoe het voelt.
Want eerlijk? Ook ik maakte me er schuldig aan.
Mijn eigen verhaal
Toen ik zelf in een samengesteld gezin zat, hield ik vaak mijn mond.
Niet omdat ik niets vond maar omdat ik bang was dat mijn vriend het niet kon horen als ik iets zei over zijn kinderen.
Ik voelde me gespannen als ik iets wilde benoemen.
En tegelijkertijd merkte ik hoe fel ik kon worden als het over míjn dochter ging.
Ik werd een soort leeuwin die haar welp verdedigde uit angst dat zij tekort zou komen, of dat zij pijn zou oplopen in het stiefgezin
En ondertussen raakte ik mezelf kwijt.
En raakten we elkaar kwijt.
We deden zó ons best om het gezellig te houden op de dagen dat we samen waren.
Maar juist dan werden dingen weggeslikt. En wat gebeurt er dan?
Precies: zodra de kinderen weg waren, kwamen de irritaties eruit.
Vaak met ruzie, of juist in totale stilte.
En de dagen die eigenlijk van ons samen konden zijn…waren vooral ongemakkelijk. Gespannen. Zwijgend.
Even tussen ons:
Heb jij nu al drie keer gedacht: “DIT BEN IK”?
Stuur me dan gewoon een bericht via de WhatsApp-knop.
Serieus. Eén berichtje. Geen gedoe. Gewoon samen even kijken waar het schuurt.
Je hoeft het niet alleen te snappen. Je mag het delen.
Waarom het zwijgen zo verleidelijk is
We willen niemand belasten.
Niet de kinderen. Niet de ex. Niet elkaar.
En we willen vooral niet falen als ouder, als partner, als stiefouder.
Dus houden we onze mond.
Wachten we af.
Hopen we dat het ‘vanzelf’ beter wordt.
Maar in plaats daarvan stapelt het zich op.
Ongesproken woorden worden muren.
En muren maken van geliefden tegenstanders
En dan komt het eruit op de verkeerde manier
Als je het niet zegt, dan dóe je het.
-
Je slaat nét iets te hard de keukendeur dicht.
-
Je zucht diep als je partner voor de derde keer naar zijn kind loopt zonder jou aan te kijken.
-
Je maakt een opmerking “grappend” waar een steek onder water in zit.
-
Je haalt je eigen kinderen dicht naar je toe, bouwt een eilandje met hen en de afstand met je partner wordt groter.
Je praat niet, maar alles in je gedrag zegt: “Ik voel me alleen.”
Of: “Ik wil wel, maar ik weet niet hoe.”
Of zelfs: “Ik ben moe van het vechten voor mijn plek.”
En zo glijdt het gezin uit elkaar in plaats van naar elkaar toe te groeien.
Iedereen zijn eigen kamp. Zijn eigen eiland. Zijn eigen frustratie.
Herkenbaar? Gooi het er maar uit: de WhatsApp-button zit hier gewoon onder. Tik, typ, lucht je hart. Echt, het hoeft niet meteen zinnig te zijn. Begin maar gewoon met: “HELP?”
Waarom juist een stiefgezin méér gesprek nodig heeft
In een samengesteld gezin:
-
Ken je elkaars geschiedenis vaak niet
-
Is verlies (scheiding, afscheid, loyaliteiten) onderdeel van het systeem
-
Is niets vanzelfsprekend
-
Moet je afstemmen in plaats van aannemen
-
Moet je bouwen aan vertrouwen en dat doe je niet in stilte
Dus nee, het is niet “een fase”.
En nee, het is niet overdreven als je je eenzaam voelt in iets wat je samen had moeten dragen.
En waar begin je dan?
Niet met een perfect gesprek.
Niet met de juiste toon of het juiste moment.
Maar met de keuze om jezelf niet meer weg te cijferen.
Durf te zeggen wat je raakt.
Durf te benoemen wat je nodig hebt.
Durf te luisteren, ook als het schuurt.
En gun je relatie dat het weer over jullie mag gaan
Niet alleen over wie de kinderen wanneer brengt.
Wil jij daar hulp bij?
In mijn begeleiding help ik stiefouders om die stilte te doorbreken.
Om woorden te geven aan wat er leeft.
Zodat je niet alleen ‘de boel draaiende houdt’, maar ook weer verbinding voelt.
Met jezelf. Met je partner. Met je gezin.
Stel je vraag via de whats app button, we denken graag mee!
Marieke
Stiefexpert
