In veel stiefgezinnen zie ik hetzelfde patroon. Je wilt lief zijn. Niet lastig. Dus je loopt op eieren. Je slikt zinnen in bij de overdracht. Je past je aan aan ritmes die niet van jou zijn. Het lijkt rustig.
Maar onder tafel schuurt en wringt het.
Van aanpassen naar afstemmen
Brave stiefouders doen hun best om het iedereen naar de zin te maken. Dat komt vaak uit liefde én uit angst: om het fout te doen, om ‘de boze stiefouder’ te zijn, om afgewezen te worden. Maar het constante aanpassen leidt tot wrijving, en niet de soort die glans geeft. Het legt geen fundament. Het verstoort het ritme van het gezin én dat van jezelf.
Systemisch gezien hoort elk gezinslid een plek te hebben. Als je blijft pleasen, sta je vaak óf buiten je plek óf op een plek die niet van jou is. Dan ontstaat verwarring: bij jezelf, bij de bonuskinderen, bij je partner.
Dapper zijn is samen kiezen
Dapper zijn is niet harder praten. Dapper is samen duidelijke keuzes maken. Met je partner een pad leggen. In plaats van op eieren lopen, samen bepalen:
-
Wie zegt wat tegen de kinderen?
-
Welke woorden gebruiken we die passen bij onze waarden?
-
Wat doen we als het kookt of alarmfase 1 is?
-
Wat laten we los omdat het niet van ons is?
Dat voelt in het begin spannender dan op eieren. Maar het geeft kinderen houvast en jullie lucht. Want kinderen varen wel bij duidelijkheid. Partners bij afstemming. En stiefouders bij regie over hun eigen energie.
Psychologische onderlaag: overlevingsdeel vs. gezond deel
Zoals in mijn e-book over oude pijn beschreven wordt: als je blijft pleasen, is dat vaak je overlevingsdeel aan het woord. Het deel dat vroeger leerde: “Als ik me aanpas, blijf ik veilig.” Maar in je huidige gezin is het je gezonde deel dat je mag aanspreken: dat deel weet dat rust en ritme komen van duidelijke grenzen en gezamenlijke keuzes.
Communicatie is key, verbinding is het slot
Geweldloze communicatie helpt je hier concreet. Benoem wat je feitelijk waarneemt, deel je gevoel zonder oordeel, verhelder je behoefte en doe een verzoek.
Bijvoorbeeld bij de overdracht:
“Ik merk dat ik gespannen ben als we niks afspreken. Ik heb behoefte aan duidelijkheid over wie wat zegt aan de deur. Zullen we samen een vaste zin kiezen, zodat we rust uitstralen voor de kinderen?”
En nu de discussie:
-
Wanneer is het terecht om niet meer op eieren te lopen, maar het pad te leggen?
-
Waar ligt de grens tussen bemoeien en begrenzen?
-
Wat is een voorbeeldzin die werkt aan de deur, zonder olie op het vuur te gooien?
Wil je samen het pad leggen, in plaats van op eieren te blijven lopen?
Stuur een bericht via de WhatsApp-button op mijn site of mail me voor een gratis online kennismakingsgesprek
Werkgevers vergoeden vaak via duurzame inzetbaarheid, vitaliteit of persoonlijk ontwikkelbudget.
