(bonus)moeder struggle, Mijn rug trapt op de rem mijn hoofd op het gaspedaal

Als je rug op de rem trapt en je hoofd blijft gas geven

Het begon met een kleine steek onder in mijn rug. Geen drama, dacht ik. Even rustig aan en dan kan ik weer door. Mijn rug had andere plannen. Mijn hoofd niet. Terwijl mijn lijf fluisterde vertragen, riep mijn hoofd agenda. Boodschappen. Kind. Partner. Klanten. Het bekende koor dat altijd precies weet wanneer ik kwetsbaar ben.

Ik noem het zelfliefde met handrem Je wilt vooruit, maar je lijf wil landen. Je weet dat zachter moet, maar je gedachten draaien overuren Vooral in een samengesteld gezin, waar agenda’s in elkaar grijpen en je liefde verdeelt over meer mensen en huizen, is vertragen een kunst. En een keuze.

Vandaag koos ik voor intentie in plaats van wilskracht. Intentie zet het spoor uit, wilskracht rijdt de trein. Zonder spoor duwt wilskracht je rechtdoor de berm in.

Hoe het werkt in je hoofd en lijf

1. Je lijf trapt op de rem. Je hoofd trapt op het gaspedaal
   Pijn zet je zenuwstelsel in waakstand. Dat is de snelle stand van alerter, plannen, scannen. Je hoofd denkt dat harder gaan helpt om controle te houden. Je lijf vraagt juist om langzamer om te kunnen herstellen. Rem en gas tegelijk geeft rook. Dat voelt onrustig en maakt piekeren logisch.

2. Pijn vergroot ruis
   Een hoestbui (in mijn geval de druppel om mijn rug op slot te zetten) of een opmerking van de ex is niet alleen informatie, het is ook een prikkel. Pijn maakt die prikkel groter. Alsof het geluid harder staat. Je aandacht schiet ernaartoe, je adem omhoog, je gedachten sneller. Je bent niet zwak. Je systeem werkt precies zoals het bedoeld is.

3. Zorgstand boven denkstand
   Als ouder en bonusouder staat je zorgsysteem vaak aan. Dat systeem wil voorkomen, verzachten, vooruitregelen. In die stand denk je minder in wat is goed genoeg en meer in hoe voorkom ik gedoe. Daardoor voelt vertragen onveilig, terwijl juist vertragen je veiligheid vergroot.

4. Onvoorspelbaarheid stuurt je brein naar controle
   De ene dag is het contact met de ex oké, drie dagen later vuurwerk. Onvoorspelbaarheid is zwaar voor een brein dat rust zoekt. Je hoofd gaat scannen en verzamelen. Alles willen weten lijkt de oplossing, maar vergroot vaak de ruis.

Conclusie
Je bent niet ineens een gehaast type. Je reageert menselijk op pijn en onvoorspelbaarheid. Vertragen voelt tegenintuïtief, maar is precies wat je systeem nodig heeft om weer te kunnen kiezen.

Mijn intentie van vandaag

Ik vertraag.
Ik kies echte aandacht voor de mensen om mij heen.
Ik doe drie dingen die wel kunnen en laat de rest liggen.

Dat is geen romantiek. Dat is logistiek voor hoofd en lijf. Zo ziet het eruit.

1. Ik begin met adem
   Vier rondes vierkant ademen. Vier tellen in, vier vast, vier uit, vier vast. Mijn schouders zakken. Mijn gedachten worden stiller. FF pauze…..

2. Ik maak de dag kleiner
   Drie dingen die moeten. De rest mag wachten. Simpel eten. Een was draaien. Eén mail met ja of nee. Alles wat meer vraagt, gaat naar morgen.

3. Ik spreek één zin uit
   Naar mezelf. De wereld vergaat niet, als niet alles af is
   Naar mijn kind. Help mij, als ik je om hulp vraag bij dingen in het huishouden

4. Ik bescherm de stille plekken
   Geen ex aan tafel. Geen moeilijke gesprekken op de drempel. Geen appjes in de slaapkamer. Niet om mij af te keren, maar om morgen weer wat fitter te zijn.

Wat jij hieruit meeneemt

1. Je hoeft niet álles te weten om je veilig te voelen
   Kies wat je wel wilt weten en wat niet. Laat ex details bij je partner. Jij bewaakt je lijf en je huis.

2. Rust is kiezen, niet wachten
   Eén intentie voor vandaag. Drie dingen die wel kunnen. Een vaste zin voor jezelf en voor je partner.