“Ik voel me een soort oppas. Of erger: een binnendringer in een systeem waar ik nooit echt welkom ben geweest.” Ze kijkt me aan, haar ogen vol twijfel en frustratie. “Ik probeer alles goed te doen. Koken, luisteren, taxichauffeur zijn. Maar erkenning? Een bedankje? Nooit. Niet van mijn bonuskinderen en niet van hun moeder”
In veel samengestelde gezinnen loopt het mis tussen moeder en bonusmoeder. Niet omdat ze slechte mensen zijn, maar omdat de rollen en verwachtingen knellen. En omdat er zelden écht wordt uitgesproken wat er speelt. Ondertussen zit de vader ertussen. En zit iedereen vast.
Te veel appjes, te weinig grenzen
Het begint vaak onschuldig. Een appje van de biologische moeder over een vergeten gymtas. Maar het blijft niet bij praktische dingen. Er komen meningen over bedtijden, opmerkingen over wat je als bonusmoeder hebt gezegd (“Dat zeg jij toch niet tegen míjn kind?”), en al snel voelt WhatsApp als een controlekanaal.
De biologische moeder blijft invloed houden. Soms uit bezorgdheid. Soms uit gewoonte. Soms uit pijn. Maar de bonusmoeder voelt zich steeds kleiner worden.
De onzichtbare arbeid van de bonusmoeder
Wat veel biologische moeders niet zien (of niet willen zien): dat de bonusmoeder onbetaalde emotionele arbeid levert. Ze kookt, luistert, probeert te verbinden. En doet het met liefde, al krijgt ze daar zelden iets voor terug.
Geen “bedankt voor het brengen”. Geen “fijn dat jij er ook was bij dat feestje”. Soms niet eens een simpele hallo bij het ophalen. En dat steekt.
Want erkenning doet ertoe. Ook als je officieel ‘niets hoeft’. Juist dan.
De partner zit ertussen. En zwijgt.
Voor vaders (of moeders met een nieuwe partner) is dit vaak een onmogelijke positie. Ze houden van hun kinderen én van hun nieuwe partner. Ze willen geen ruzie met hun ex-partner, want dan wordt het co-ouderschap een strijdtoneel. Maar als ze niets zeggen, voelt de bonusmoeder zich in de steek gelaten.
En dus zeggen ze maar niks. Of te weinig. Tot het escaleert. En er twee vrouwen tegenover elkaar staan. Terwijl niemand écht wil vechten.
Wat werkt wel?
Grenzen stellen is geen aanval
De vader (of moeder) zal een actieve rol moeten nemen. Niet door partij te kiezen, maar door duidelijkheid te scheppen. Wat is redelijke communicatie? Wat hoort bij opvoeding, en wat bij bemoeien?
De bonusmoeder heeft erkenning nodig
Je hoeft geen beste vriendinnen te worden. Maar een “bedankt dat je er was” kan al zoveel verschil maken. En als dat er niet komt? Geef het dan wél aan jezelf. Besef: jouw rol ís waardevol. Ook als een ander het niet benoemt.
Spreek de pijn uit, zonder verwijt
Veel misverstanden komen voort uit onzekerheid, angst of onuitgesproken verdriet. Een goed gesprek (met begeleiding als het moet) kan opluchting geven aan alle kanten.
Tot slot
Als jij je niet gezien voelt als bonusmoeder, als je het gevoel hebt dat je alles fout doet, en als je partner klemzit tussen twee vrouwen… weet dan: je bent niet de enige. Dit zijn de moeilijke kanten van het samengestelde gezin. Maar het is geen eindstation.
Met de juiste gesprekken, begeleiding en grenzen kun je weer ruimte maken. Voor erkenning. Voor rust. Voor jezelf.
Loop jij ook hier tegenaan? Leg je vraag voor via de whats app button. Samen kijken we wat jij nodig hebt om niet langer wél alles te doen, maar níet alles te slikken.
Ik nam ook podcast afleveringen op over dit thema
Marieke
Stiefexpert
