Als je steeds degene bent die ruimte maakt (en niemand het ziet)
Over stille opoffering, systemische verwarring en waarom plek nemen in een stiefgezin zo ingewikkeld voelt
Je doet het niet met tegenzin.
Je ruimt op, past je aan, schuift je planning.
Je denkt: “Ik ben volwassen. Ik snap dat het ingewikkeld is voor de kinderen. Ik snap dat mijn partner nog zoekt naar balans.”
Maar ergens onderweg raak je iets kwijt.
Jezelf, misschien. Of het gevoel dat jij er ook helemaal mag zijn.
En niemand ziet het echt.
Je partner niet.
De kinderen al helemaal niet.
En jij? Jij blijft geven, blijven dragen, blijven hopen dat het vanzelf beter wordt.
Maar dat gebeurt niet.
De stille dynamiek onder emotionele ongelijkheid
In samengestelde gezinnen ontstaat emotionele ongelijkheid vaak zonder dat iemand het bewust bedoelt.
Jij komt er later bij. De lijnen van liefde, verlies en loyaliteit zijn al lang gelegd.
Jij probeert aan te sluiten in een systeem dat al draait en ondertussen lever je in:
-
Je plannen
-
Je stem
-
Je spontaniteit
-
Je zichtbaarheid
En elke keer als jij je terugtrekt, wordt de ruimte stiller. Maar de druk groter.
Want wie jij bent, wordt onzichtbaar.
Systemische verwarring: als je niet weet welke plek van jou is
Wat het extra ingewikkeld maakt, is dat jij niet zomaar een rol opneemt maar een plek in een systeem waar de ordening al bestaat.
In systemisch werk noemen we dat: rangorde.
En het schuurt als die ordening verstoord raakt.
Bijvoorbeeld:
-
Jij zorgt als een ouder, maar hebt niet de positie of invloed van een ouder
-
Je partner verwacht dat je meedoet, maar de kinderen zetten je buiten spel
-
Je partner zegt dat je erbij hoort, maar kiest in conflictmomenten steeds voor ‘de veilige oude weg’
- Jij wil graag iets doen wat jij leuk vindt, maar zij willen niet meedoen
Gevolg: je staat op een plek die niet van jou is en ondertussen verlies je de verbinding met jezelf.
De prijs van aanpassing
Aanpassen lijkt liefdevol. En vaak is het dat ook.
Maar te veel aanpassing zonder erkenning, ondermijnt je eigenwaarde.
En het effect?
-
Jij loopt op eieren
-
Jij pleast of trekt je terug
-
Jij houdt de sfeer, maar verliest jezelf
Tot je op een dag denkt: “Waar ben ik gebleven?”
Wat kun je doen als je je steeds aanpast?
1. Herken jouw overlevingsstrategie
Ben je de regelaar? De verzachter? De alles-dragende?
En wie zou je zijn als je dat even niet hoeft te zijn?
2. Ga staan op jouw plek (zonder strijd)
Niet als ouder. Niet als ex. Maar als partner.
Zeg desnoods: “Ik wil graag meedoen, maar dan wil ik ook ruimte voelen.”
3. Durf je verdriet te benoemen
Niet alles hoeft opgelost. Maar wel gehoord.
Zeg: “Het doet me pijn dat ik het gevoel heb dat ik niet echt meetel.”
4. Geef betekenis aan wat je voelt
Boosheid, verdriet, jaloezie het zegt iets.
Niet over hoe fout de ander is, maar over jouw verlangen om erbij te horen.
5. Herinner jezelf eraan: jij mag ruimte innemen
Je hoeft niet kleiner te worden om liefde te verdienen.
Je mag voluit aanwezig zijn. Ook als bonusouder.
Tot slot
Dit blog is geen pleidooi voor meer aandacht of privileges.
Het is een uitnodiging om te erkennen wat het écht vraagt om je plek te vinden in een samengesteld gezin. Om jezelf niet te verliezen in ‘verstandig zijn’.
Om je stem terug te nemen zonder ruzie, maar met stevigheid.
Want hoe zou het zijn als jij niet langer degene bent die inschikt, maar degene die staat?
💬 Deel je ervaring, je vraag of je worsteling. Via de WhatsApp-button op de site denk ik (of Guusje ) met je mee.
